Veertien ‘rode-lijsters’ in één wandeling

Hackfort is opgericht als nutslandgoed en moest niet alleen ‘vermaken’, maar ook geld opbrengen. En dus kwamen er weides voor het vee, akkers en bossen. Die zijn er nog steeds, grotendeels prima beheerd door Natuurmonumenten. Mooi gevarieerde natuur, en ja, dat trekt een keur aan vogels.

Dat begint al bij de parkeerplaats waar de lach van de groene specht te horen is en de steenuil jaagt. Bij de watermolen zijn de blauwe rug van de ijsvogel te ontdekken en de grote gele kwikstaart.

Eenmaal op pad brengen de eerste bosjes al meteen een kakafonie van mezen inclusief het tjii tjii tjii van de matkop. De grote bonte, middelste en kleine bonte specht roffelen elk in hun eigen ritme en daar waar de bomen ‘tot in de hemel reiken’ is de wielewaal te horen maar, ondanks zijn felgele kleur moeilijk te vinden. De ransuil is evenmin zichtbaar; luid piepende jongen verraden echter zijn aanwezigheid.

Een lentegevoel dringt zich op, zeker als je de boeren- en huiszwaluw modder ziet happen, bestemd voor het nest in aanbouw.

Lekker banjerend en genietend van het schitterende landschap zijn er de spreeuwen die emelten zoeken op de graslanden en vanuit de bomen hartstochtelijk andere vogels imiterend vrouwen proberen te lokken. Een koekoek vliegt over.

Wat een rijkdom, in één wandeling vervat! Een wandeling die ook ruigte biedt, compleet met ‘geelgeborste’ zingende spotvogels – een zang vol imitaties en glèh, glèh - en bosrietzangers met hun gevarieerde zang vol ratels en fluittonen.

De tijd verglijdt ongemerkt. Gelukkig, want ook de schemer is ‘top’ met roepende bos-, steen- en kerkuilen. En als dan ook nog en passant een boomvalk langs scheert, is het voorjaar compleet en het hart vervuld.