Kraaien adopteren raaf

Terwijl Ben Koks en ik een boterham aten in de eeuwige wind aan de rand van een akker, galmde op tachtig meter hoogte boven ons het karakteristieke kroa-kroa. Een ravennest. Het was half mei en Ben had het nest al eerder ontdekt. Omdat we toch in de buurt waren vanwege veldwerk voor een nieuw boek, besloten we met zicht op raven een hapje te eten. Drie jongen telden we op het nest, terwijl ouders af en aan vlogen met voer.

Niet lang daarna zag de boer vlakbij zijn boerderij twee uitgevlogen jonge raven over de weg lopen, waarna al snel lokale vogelaars ook kwamen genieten van deze mooie vogels. Twee gezonde jongen met hun ouders. Wat was er met het derde jong gebeurd?

Op 6 juni waren we weer in de buurt voor veldwerk en natuurlijk móesten we even kijken of we het ravengezin konden ontdekken. We hadden geluk, al snel zagen we een jonge raaf over de weg vliegen, vlak voor de auto langs. Maar het zag er niet goed uit, de jonge vogel zeulde een grote kluwen oranje nylondraad mee aan zijn poot. Vermoedelijk heeft hij verstrikt gezeten op het nest en is alleen achtergebleven. Kraaiachtigen hebben de neiging divers nestmateriaal te gebruiken, ook plastic afval helaas. Vogels die later in datzelfde nest broeden, ransuilen of boomvalken bijvoorbeeld, hebben daar op hun beurt last van. Met soms een gruwelijke dood tot gevolg.

Het was de jonge raaf in ieder geval gelukt om los te komen. Hoe dat precies is gegaan, blijft gissen. Kwamen twee zwarte kraaien – buren zonder jongen – voorbij en besloten ze hem te helpen, omdat hun instinct wellicht zegt dat alles wat zwart is en om voedsel bedelt gevoed moet worden? Want dat is hoe wij hem aantroffen. Niet met zijn ravenouders, maar met twee zeer waakzame zwarte kraaien in zijn buurt. Dit was dus het verloren jong.

We bleven het trio een tijdje observeren en tot onze grote verrassing zagen we een van de kraaien voedsel in de snavel van de raaf duwen. Daarbij verdween de kop van de kraai bijna in die grote ravensnavel! Het jong drukte zich wat tegen de grond, zodat de veel kleinere pleegouder erbij kon. Kroa-kroa liet het jong horen, daarbij flapperend met zijn vleugels. En het bleef niet bij een keer, beide kraaien bleven talloze kleine insecten aanslepen. Een van de twee bleef steeds vlakbij het jong foerageren in het gras, terwijl de ander naar een veld verderop vloog en weer terugkwam.

Bij nadere bestudering bleek de rommel slechts aan een teennagel te hangen. En drie dagen later zagen we dat het eraf was gevallen, gelukkig. De raaf is vogelvrij én heeft zorgzame pleegouders. Een bijzondere waarneming!