Nu te zien: de watersnip

Snippenbedjes. Die hebben mij als jonge vogelaar altijd geïntrigeerd, want daar kon je watersnippen zien. Snippenbedjes zijn speciaal door jagers gemaakte, drassige laagtes in een weiland waar watersnippen graag voedsel zoeken. Jagers zochten die bedjes op om watersnippen te schieten. Gelukkig staat de watersnip al lang niet meer op de wildlijst, maar een snippenbedje maken of onderhouden in boerenland lijkt mij nog altijd een goed idee. Eerlijk gezegd weet ik niet of ze nog bestaan.

Je hoeft maar naar zijn lange snavel te kijken om te weten waarom watersnippen van drassige omstandigheden houden. Met die lange ‘sneb’ zoeken ze op de tast naar allerlei bodemdieren, zoals regenwormen. De snavelpunt zit vol met gevoelige zenuwen en een watersnip is in staat om alleen de snavelpunt te openen om een worm te pakken.

Vaak zie je een watersnip pas als hij voor je opvliegt in zijn opvallend zigzaggende vlucht, terwijl hij zijn kenmerkende roep “skrètsj… skrètsj…” laat horen. Kunst is om er een te zien vóórdat hij opvliegt. Hij is namelijk erg goed gecamoufleerd. Als er wat dood riet of ander plantenmateriaal ligt, dan komt zijn camouflerende kleed helemaal tot zijn recht. De lichte, strogele veren op de bovenzijde liggen in één lijn en noemen we snipstrepen.

Lukt het om een watersnip in de kijker te krijgen, dan kun je je vergapen aan het prachtig getekende verenkleed. Aan de lange snavel en de bandering op de flanken is hij te onderscheiden van het veel schaarsere bokje, ook een snippensoort.

De houtsnip is veel groter, met de tekening van dode bladeren en met strepen op zijn bovenkop die dwars lopen in plaats van in de lengte, zoals bij de watersnip.

De watersnip is als broedvogel erg schaars geworden in Nederland, maar in het najaar trekken watersnippen nog steeds in behoorlijke aantallen door. Toch was hij ook als doortrekker vroeger veel algemener.

Je treft ze aan in gebieden met ondiep water, slik en moerassige vegetaties kunnen concentraties van honderden watersnippen voorkomen. Ook in flink nat boerenland kun je er tientallen zien, zowel in graslanden als op akkers. In de loop van november nemen de aantallen geleidelijk af doordat ze wegtrekken.

Als de vorst invalt, verdwijnen watersnippen vrijwel helemaal en zie je slechts in kwelslootjes nog enkele achterblijvers.