De reuzenmierpitta uit het nevelbos

Iedere vogelaar kent het wel. In je groep met vogelvrienden komt het onderwerp op een specifieke vogel. Het kan gaan om een middelste bonte specht, roerdomp of een appelvink. Het is niet een superzeldzame vogel, maar toch heb je het er liever niet over. Het is namelijk jouw schaamvogel. Ondanks talloze pogingen moet je met het schaamrood op je kaken alweer toegeven dat je deze vogel nog nooit hebt gezien.

Bij mij ging het niet om één vogel maar om een hele familie. De familie van de mierpitta's. Mierpitta's heb je in verschillende maten. Ze staan vaak hoog op hun pootjes. Ze zijn erg schuw en leven op de grond tussen de bosjes. Niet ideaal dus om ze goed te kunnen zien.

Ik heb er tijdens wandelingen in Midden- en Zuid-Amerika talloze gehoord. Je hoort aan het geluid zelfs dat ze dichterbij komen. Maar vaak blijf je gefrustreerd achter, omdat ze jou hebben bespied vanuit de bosjes en weer zijn vertrokken. Tot Colombia had ik wel geteld nul mierpitta's gezien.

In Colombia zag ik de endemische Sierra Nevada Mierpitta. Een mooie vogel, maar de familie mierpitta had mijn hart nog niet veroverd. Ik werd verliefd op de mierpitta's in Ecuador. Op 2000 meter hoogte in de Andes zag ik de reuzenmierpitta. Een mierpitta ter grootte van een duif die koddig hoog op zijn twee steltjes door het bos schuifelt. Deze mierpitta doet zijn naam met recht eer aan. Hij is gigantisch. De vogel heeft door zijn lange poten, korte staart en extreem grote lijf vreemde verhoudingen. Het zorgde ervoor dat ik er de slappe lach van kreeg.

Het is helaas bijna een gebruikelijk verhaal, maar ook met deze vogel gaat het niet zo goed. De reuzenmierpitta heeft de status ‘kwetsbaar’ op de internationale rode lijst van bedreigde vogels.

Deze mierpitta leeft in Colombia en Ecuador op hoogte in nevelbossen. Een klein en kwetsbaar gebied. De schatting is dat er nog tussen de 600 en 1700 exemplaren voorkomen. Door boskap voor veeteelt is zijn leefgebied erg versnipperd. En zoals zijn naam misschien doet vermoeden. heeft deze mierpitta een gigantisch leefgebied nodig.

Gelukkig zijn er mensen zoals de familie van Refugio Paz de las Aves die door grondaankoop deze en andere mierpitta's proberen te beschermen. De mierpitta's waar ik mij voorheen voor schaamde, hebben intussen mijn hart veroverd. De frustratie is omgezet in bewondering. Er is dus hoop voor jouw schaamvogel. Altijd blijven zoeken!