Nu te zien: de witte kwikstaart

Weilanden met plasjes: daar moet je nu naar toe. Want trekgroepen van soms wel vele tientallen witte kwikken houden zich daar op. Ze voeden zich met de eerste kleine vliegjes die zich vertonen. Parmantig lopend vergaren ze hun voedsel, waarbij ze soms een sprintje trekken of een kort vluchtje maken. Aan het einde van de dag zoeken de kwikstaarten een slaapplaats op, vaak in rietvelden, maar soms ook – lekker warm! – in kassen. In Marokko slapen ze ook gewoon in boompjes op pleintjes in dorpen en steden.

En let op: in de voorjaarsgroepen witte kwikstaarten bevindt zich in deze tijd ook nogal eens de zeldzamere rouwkwikstaart, herkenbaar aan de zwarte rug en de donkergrijze flanken. Veel contrastrijker dus dan de witte kwikstaart. Deze nauw verwante soort broedt in Groot-Brittannië en Ierland, maar ook regelmatig in de kustprovincies. Ze kruisen nogal eens met witte kwikstaarten en dan zijn ze niet zo eenvoudig op naam te brengen.

Ook op de broedplaatsen keren de witte kwikstaarten terug. Het mannetje zingt vaak vanaf daken een luid “tsji-liet”, afgewisseld met een reeks brabbelende motieven. De witte kwikstaart kennen we vooral als boerenlandvogel, maar hij broedt ook wel in duinen en op stuifzanden. Werkelijk iedere boerderij telde vroeger wel een paartje; helaas zijn de aantallen toch wat minder geworden. Het aantal wisselt wel van jaar op jaar als gevolg van strenge winters in Zuidwest-Europa.