Fotolaar

Steeds vaker hangt bij een vogelaar ook een camera met lange lens opzij, gedragen als een slagzwaard. Steeds vaker ontbreekt de kijker. Een akelig bloot gezicht vind ik en in mijn ogen ondenkbaar en ongepast. Niet de kijker, maar de camera wordt op een vogel gericht. En het valt niet te ontkennen: de fotolaar is aan een opmars bezig, geholpen door uitstekende digitale camera’s, die almaar beter worden. De fotolaar is niet zelden behept met weinig vogelkennis. En dus plopt weleens een schitterende foto van een gewone soort als groenling in de mailbox van Vogelbescherming, met de vraag 'Weet u wat dit is?' Soms ook staat er een echt moeilijke soort op de foto, zoals een schreeuwarend. Of zelfs een nieuwe soort voor Nederland, zoals een Siberische grijze ruiter. Echt gebeurd.

Fotolaars en vogelaars liggen elkaar niet altijd even goed. Er zijn beruchte fotolaars, zoals De Meelwormenman, die het met de etiquette niet zo nauw nemen. Met een bakje meelwormen op een strategische plek lokt de Meelwormenman zeldzame vogels voor zijn camera. Japanse stadsparken schijnen vol te zitten met meelwormenmannen. Zelf vind ik een beeld van een vogel op mijn netvlies van grotere emotionele waarde dan een foto. Steeds meer Nederlanders denken daar anders over, zo blijkt.
De fotolaar verdringt de vogelaar daarom in aantal. Toch ben ik blij met fotolaars. Want het zijn wél mensen met een hart voor vogels en natuur. Hier ligt een belangrijke opgave. We moeten deze groeiende groep betrekken bij vogel- en natuurbescherming. Hoe? Wie het weet mag het zeggen.