Fotohut van de maand: Huizen

Mijn gastheer Derk Jan te Pas is nog druk bezig met het prepareren van de fotosetting voor de hut en de koolmezen komen van alle kanten aanvliegen. Ze weten dat hij her en der wat zaad voor ze verstopt en dus is het dringen om de lekkerste hapjes. Zodra ik me heb geïnstalleerd in de hut is het dan ook gelijk een komen en gaan van heen en weer roetsjende vinken, kool- en pimpelmezen en een enkele roodborst. Duidelijk spitsuur.

Vandaag geldt voor mij eenzame opsluiting. Mijn fotomaatje Rob, met wie ik altijd alle hutten voor dit blog bezoek, is aan het revalideren van een knieoperatie. Ik hoop dat hij er volgende keer weer bij kan zijn.

Ik kijk vanuit mijn schuilplaats naar buiten en op een paar meter afstand doet zich een eekhoorn tegoed aan een overheerlijke hazelnoot. Jammer, het is nog te donker voor een eerste foto.

De hut van DJ Hutfotografie ligt goed verscholen op de grens van bos en rietmoeras. Een kronkelig en drassig pad leidt uiteindelijk naar dit vogelwalhalla. Zonder begeleiding vind je dit niet en het is onderweg goed opletten, om straks zelfstandig de weg terug te vinden. Voor mensen die moeilijk ter been zijn is de hut lastig bereikbaar. Goed dat Rob is thuis gebleven.

De houten tweepersoonshut is basic en alles is ingericht op hetgeen waar je voor komt: vogelfotografie. Door speciaal spiegelglas kijk je naar buiten en eronder bevinden zich openingen, waar je je lens door steekt. Je fotografeert vanaf schommelkoppen die op een stevige, trillingvrije balk zijn gemonteerd. Comfortabele stoelen zorgen ervoor dat je het uren volhoudt en ’s winters houdt een kacheltje je op temperatuur.

Verdere luxe in de hut mag je niet verwachten. Geen elektriciteit, koffiezetapparaat en toilet. Maar dat hoeft ook niet, als je ziet wat deze hut wel te bieden heeft.

Een fotosetting om je vingers bij af te likken. Voor de hut bevindt zich een verhoogde vijver, zodat je de vogels op ooghoogte kunt fotograferen. Op goed uitgekiende plaatsen staan takken of zijn decoratieve stronken geplaatst en de lichtval is sprookjesachtig. Takken en bomen buigen zich boven de hut, waardoor het eventuele zonlicht gefilterd wordt. Op de plekken waar de vogels heen gelokt worden, is het juist lichter.

Vandaag is het een zwaar bewolkte dag en tot 09.00 uur is het te donker om een fatsoenlijke foto te kunnen maken. Tenzij je de ISO-waarde flink opkrikt, wat in het geval van mijn camera-lenscombinatie weer leidt tot hinderlijke ruis op de foto. Dus wacht ik geduldig tot het lichter wordt.

Na negenen worden de lichtomstandigheden beter, maar is er geen vogel meer te zien. Het is totaal stil gevallen. Bijna twee uur lang wacht ik, drink mijn thermoskan koffie leeg, eet een broodje en lees de waarnemingen van mijn voorgangers in het logboek. Dan kijk ik weer eens naar buiten en ik schrik me werkelijk de pleuris. Op drie meter afstand zit een sperwer op de rand van de waterbak. Zijn felle ogen schieten van links naar rechts. Ik durf zelfs in de hut niet te bewegen, laat staan dat ik mijn camera in zijn richting durf te verplaatsen. Dit ultieme roofvogelgeluk duurt slechts tien seconden. Dan verdwijnt de vogel even snel en stil als hij gekomen is. Mij in verwarring en fotoloos achter latend.

Wel begrijp ik nu dat het zo stil was met vogels. Als ik koolmees was, had ik me ook niet vrijwillig als ochtendsnack aangeboden.

Nu sperwer verdwenen is, komt het vogelleven weer op gang. Vogels en eekhoorns waarderen het voer. Ook de waterbak trekt het nodige vogelleven aan, om te drinken en een bad te nemen. Het soortenaanbod is riant te noemen met verwachte vogels, zoals kool-, pimpelmees, vink, grote bonte specht, roodborst, heggenmus, winterkoning en boomklever. Maar ook soorten waar ik niet meteen op gerekend had: matkop én glanskop, tuinfluiter, boomkruiper, zanglijster en grauwe vliegenvanger.

Het grappige in deze tijd van het jaar is dat er veel jonge vogels rondvliegen. Ze zijn vaak nog wat mat van kleur, zoals de jonge koolmezen en vinken. Jonge merels zijn prachtig geel en bruin gevlekt waardoor ze gemarmerd lijken. Veel volwassen zangvogels zijn in de rui en verwisselen hun verenkleed voor de winter. Met als gevolg dat ze er soms wat raar uitzien met uitstekende veren of een ogenschijnlijke deuk in de kop, omdat er wat veren missen.

Tussen de middag is er even sprake van de gebruikelijke vogeldip. Het lijkt alsof veel vogels er een siësta op nahouden. Het opzienbarendste op dit tijdstip is een buizerd, die even een kijkje komt nemen. Op de website van DJ Hutfotografie zien we dat hier regelmatig buizerds en haviken gezien én gefotografeerd worden.

Dan na 15.00 uur lijkt er een volière open gezet. Uit alle windrichtingen komen ze aanvliegen: mezen, roodborsten (soms drie tegelijk) en vinken. Ze duiken met zijn allen op de waterbak af, alsof het zwembad nu officieel is geopend. Een hele familie zwartkoppen met drie of vier jonge doen enthousiast mee aan het waterballet. Ook een gezin tjiftjaffen laat zich niet onbetuigd. Hun gele verenpakjes lichten extra op in de latere middagzon. Soms plenzen en badderen wel tien vogels tegelijkertijd. Hier word je blij van, maar kom je handen, camera’s en lenzen te kort.