"Wij delen dezelfde vogels"

Djibril Diallo zit even een dag op kantoor in Nouakchott, de hoofdstad van Mauritanië. Gisteren is de directeur van BirdLife Partner Nature Mauretanie teruggekeerd uit Rwanda en morgen gaat hij door naar Senegal. “Gelukkig kunnen we na de ergste covidtijd nu weer wat reizen, want het is zo belangrijk dat we connectie met elkaar houden en samen werken over grenzen heen.”

Het woord connectie zal nog vaker vallen in dit gesprek. Het is voor Djibril de kern van zijn werk. Hij werkt in Banc d’Arguin en de andere nationale parken in het land en probeert continu de verbinding te leggen met de rest van de bevolking, de politiek, wetenschap en internationale partners.  

“We zijn gezegend met de Banc d’Arguin, met 12.000 vierkante kilometer het grootste park op de grens van water en land in Afrika. Op het gebied van biodiversiteit is het een ware schatkamer. Maar bedreigingen zijn er helaas genoeg. De klimaatverandering zien we in het park ook terug. Met de stijging van de zeespiegel overstromen zandbanken steeds vaker en dat gaat direct ten koste van het broedgebied van vogels. Onder andere voor de lepelaar hebben we in zee een zandbank aangelegd om het leefgebied weer wat te vergroten. Na een paar jaar zien we nu dat zij daar weer nesten beginnen te maken.”

“Een andere bedreiging is plastic. Onze kust ligt er vol mee. We doen regelmatig opruimacties, maar een week later is het alweer vol. Het is droevig makend. Vooral in het broedseizoen als je het plastic terugvindt tot in de nesten. En dat plastic komt vaak niet eens uit Mauritanië. Laatst hebben we de etiketten bekeken en de herkomst in kaart gebracht. Er lag zelfs plastic bij vanuit de Verenigde Staten.”

Dat brengt hem ook meteen bij een oproep aan de rest van de wereld: “Realiseer je dat alles met elkaar verbonden is. De mens heeft het privilege van de intelligentie, maar dan moeten we die wel gebruiken. Alles wat je doet of nalaat heeft effect. Bedenk wat je zelf beter of anders kunt doen. En dat zeg ik niet alleen voor de natuur, die redt zich wel. Maar we vergooien onze eigen toekomst op aarde.”

In Mauritanië ontbreekt het vaak ook nog aan besef hoe prachtig onze natuur is en hoeveel de natuur ons land te bieden heeft. “Als ik mijn foto’s en filmpjes deel op sociale media, dan krijg ik soms de vraag: is dat bij ons? Dat motiveert mij om nog meer te delen. Ik nodig ook regelmatig jonge academici uit om mee te gaan op veldwerk. We komen elke drie maanden in elk park om met de parkwachters in kaart te brengen hoeveel vogels er zijn en hoe het daarmee gaat. Ik hou van dat veldwerk en ik gebruik het zo ook om de liefde voor vogels en natuur te verspreiden.”

Djibril speelt in zijn verhalen over de natuur ook in op een gevoel van nationale trots. Al stuit hij nog wel eens op onbegrip en weerstand. Lachend geeft hij het voorbeeld van de ‘dure pelikanen’. “Mensen denken bij Mauritanië misschien in de eerste plaats aan woestijn, maar we zijn ook echt een land van vissers. Een tijdje terug hadden de vissers in de buurt van de Banc d’Arguin uitgerekend dat pelikanen het land veel te veel kosten. Elke pelikaan eet 1 à 2 kilo vis per dag en zij hadden berekend hoeveel marktwaarde aan vis er verloren ging door de 3.000 pelikanen die er neergestreken waren.

Wij proberen ze dan duidelijk te maken hoeveel economische waarde de vogels opleveren. Door hun bijdrage aan bijvoorbeeld de biodiversiteit en de vruchtbaarheid van het land. Maar het was een mooi voorbeeld van het belang van de juiste connecties leggen.”

“De natuur is ons leven. We hebben er alles aan te danken. Ik kan het belang ervan nauwelijks in woorden uitdrukken. Maar ik probeer mijn liefde voor vogels in ieder geval te delen met zoveel mogelijk mensen. Over delen gesproken; wij delen natuurlijk onder andere de kanoet die bij jullie komt aansterken op weg van de toendra naar Mauritanië. Het is een gezamenlijke vriend. Ik zou hem graag eens in het Waddengebied komen opzoeken. De politiek heeft er allemaal grenzen tussen gelegd, maar die moeten wij overstijgen. Net als de vogels.”