Nu te zien: de sneeuwgors

Als je dicht bij de kust woont bof je, om allerlei redenen natuurlijk. Een daarvan is dat je zee- en kustvogels kunt zien die – what’s in a name – in het binnenland zeldzaam zijn. De sneeuwgors is er geen uitzondering op. Niet dat ze algemeen zijn aan de kust, zeker niet. Want het is een schaarse wintergast, waarvan er hooguit een paar duizend in Nederland overwinteren. En dus is een ontmoeting met sneeuwgorzen er een die de dag helemaal goed maakt.

De sneeuwgors is een arctische broedvogel: er is geen zangvogel die noordelijker broedt. In oktober komen ze aan in Nederland. Eind november is de trekpiek, waarna de aantallen wat teruglopen. In februari en maart nemen de aantallen snel af. De sneeuwgorzen bij ons broeden vooral in IJsland en Groenland.

Sneeuwgorzen vind je op dijken en kwelders, maar vooral op het strand, op het oude vloedmerk tegen de zeereep aan, soms in gezelschap van strandleeuweriken en fraters. Ze zijn vaak behoorlijk tam, vooral als ze alleen zijn, of in een klein groepje. Ze leven van het zaad van allerlei zoutplanten, zoals zeekraal, schorrenkruid, zoutmelde en schorrenzoutgras. Sneeuwgorzen lopen zo snel dat ze lijken te rollen.

De volwassen mannetjes, die je veel minder ziet dan vrouwtjes en jonge vogels, zijn goed herkenbaar aan het vele wit in de vleugels, dat je vooral ziet bij het opvliegen. De meeste mannelijke sneeuwgorzen overwinteren noordelijker, dichter bij de broedgebieden.

Sneeuwgorzen ontdek je vooral op het geluid. Ze roepen een helder “tjuuu” en daarnaast een heldere, kanarieachtige triller. Ze zijn onmiskenbaar. Alleen de sneeuwvink uit de Alpen – welbekend bij wintersporters die er oog voor hebben – lijkt op de sneeuwgors. Maar die is nog nooit in Nederland gezien.