Gate-crashen bij familie Grauklauw

Bij aankomst in het Wierdense veld moest ik schuilen voor een hevige bui. Vergaderkleren en natte natuur gaan niet samen. Na de regen liep ik het prachtige verlaten veenlandschap in en hoorde een kwartel roepen, zag een wespendief en meerdere buizerds vlogen over.

Een kletsnatte grote lijster zat zich te drogen op een paal. Na een paar honderd meter hoorde ik een krassend geluid. Grauwe klauwier, dacht ik.

Maar de vogel was gevlogen. Jammer, hij zag mij voordat ik wist dat hij er was. Hoewel vrij algemeen, blijft een waarneming van deze soort bijzonder. Ik liep verder en hoorde weer het gekras. Nu zag ik twee ietwat pluizige jonge vogels, juvenielen. Ik besefte dat ik dicht bij een net uitgevlogen klauwierenfamilie zat.

Aanvankelijk waren de vogels een beetje schuw en vliegerig, maar toen ik op de grond was gaan zitten waren ze snel gewend. Zitten met de lens tussen mijn knieën doe ik vaak, want het is een stabiele houding en de vogels vinden het fijn dat je klein bent.

Het waren een paar vrolijke vogeluurtjes. Ik zat er middenin en heel dichtbij zonder te verstoren. De jonge vogels vlogen en zaten om mij heen, spelenderwijs eten zoekend. De zorgzame moeder hield mij van dicht bij goed in de gaten! Ik telde vier jongen, maar helemaal zeker kon ik niet zijn. Het was moeilijk tellen 360 graden rond! De jonge vogels waren prachtig getekend. De vader bleef als enige op afstand. De foto van het mannetje is dus niet van deze familie in het oosten des lands, maar van een eerder geziene (zeldzame) bezoeker van Texel.

Uiteindelijk had ik geen tijd meer om de Sallandse Heuvelrug in te lopen, maar moest, met ondergaande zon erdoorheen rijden naar de A1. Ook een waar genot!