Zomerse vogelvakantie

De vogelaar die de kleine jager voor het eerst meldde, vermoedde dat hij ziek was omdat hij pal naast een weg in een omgeploegde weiland lag. Ik was onze voorgevel aan het verven en kon niet weg. Bovendien is een zieke vogel fotograferen, hoe bijzonder de soort ook, niet bevredigend. Twee uur later was ik klaar. Nog gekleed in mijn met verf besmeurde blauwe overalls pakte ik de fiets en ging op zoek naar de vogel. Ik vond hem ver van de weg vandaan, nog steeds liggend op de grond met zijn achterwerk naar mij toe.

Via een andere veld zou ik dichter bij kunnen komen. Ik ging naar de boerderij om toestemming te vragen. Om geen irritatie te veroorzaken, belde ik niet aan. Na 15 minuten pas kwam de boer naar buiten die vriendelijk reageerde op mijn verzoek. Mijn blauwe overall hielp vast. Dit was evident een hardwerkende vogelaar! Ik kwam tot aan een sloot 20 meter van de vogel die op de grond zat, maar wel alert was. Hij keek aandachtig rond.

Zo dicht bij een vogel kunnen komen die je niet zo vaak kan zien, is bijzonder, ook al is hij ziek. Maar deze vogel zag er opmerkelijk gaaf uit. Dus maakte ik foto’s. Ik merkte op dat de kleine jager steeds alerter werd.

Ineens strekte hij zijn vleugels een paar keer. Dat verraste mij te veel voor goede foto’s, maar het was een goede teken. En ja hoor, een paar minuten later deed hij het weer, stond plots op en even later vloog hij weg om met een grote boog weer naar mij toe te komen en langs te vliegen. Hij verdween gezond en wel over de dijk naar het Wad. Een mooi vogelmoment om het seizoen in te leiden.