Fraaie fraters fotograferen

Een frater is niet extreem zeldzaam in het Waddengebied en ziet er op het eerste oog misschien niet zo bijzonder uit. Ze maken geen nesten bij ons, maar het zijn overwinteraars uit vooral Noorwegen, die met name in kwelders langs de Waddenzee en op de eilanden te vinden zijn. Op Texel zijn bijna elk jaar kleine groepen te zien bij de Slufter en de Schorren. Ze zijn klein, schattig, vocaal en vluchtig. Ze hebben bruin-witte veren die variëren van licht naar donker en roodachtig. Volwassen mannetjes hebben een roze stuit die soms zichtbaar is. 

Ik heb eerder fraters bij de Schorren op Texel gefotografeerd, maar die zaten toen net te ver weg, of tussen de kwelderplanten. Een keer zag ik ze drinken bij een regenwaterplasje. Toen ik voorzichtig dichterbij kwam en één goede plaat later, reden er net twee fietsers door het plasje! Daarom was ik heel blij dat er dit jaar een groep van bijna dertig fraters bij de Slufter was neergestreken. De open zandvlakten en lagere beplanting boden mij meer kans.

Drie bezoeken, enkele uren en leuke plaatjes later realiseerde ik me dat ik een andere strategie moest verzinnen. Met redelijk tot goed weer is de Slufter namelijk gewoon te druk met wandelaars, honden, vogelaars en vogelfotografen die vooral strandleeuweriken willen fotograferen. De meeste lopen achter de vogels aan en dan ben ik kansloos, want de fraters vliegen dan steeds weg. Ik wachtte op een midweekse dag met ‘slecht’ weer: regen met af en toe opklaringen.

De Slufter was heerlijk rustig, maar tot mijn schrik liet geen enkele vogel zich horen of zien. Ik koos een plek vlakbij enkele regenwaterplasjes met de zon in mijn rug, legde mijn kussentje neer, ging erop zitten en wachtte. Mijn redenering was, ze krijgen met hun voedsel zout binnen en zullen dan dorst krijgen. Een uur later na het eerste buitje kwamen zowel strandleeuweriken als fraters aangevlogen, maar ze verdwenen tussen het zeekraal in ontoegankelijk gebied. Jammer, maar er was hoop.

Ik zag de fraters een enkele keer opvliegen en zelfs dichterbij komen. Af en toe strekte ik mijn benen, maar al met al bleef ik toch vier uur lang geduldig zitten wachten op mijn kussentje. Dat loonde. Het laatste uur was ik regelmatig alleen met de fraters. Een groep van zes kwam meermaals bij mij in de buurt en de hele groep twee keer om te drinken. Feest!

De frustratie met fraters ben ik kwijt. En de vier uur waren omgevlogen met dramatische wolken, twee prachtige regenbogen, drie blauwe kiekendieven en een bevriende vogelaar.