‘t Ziet zwart van de kauwen

Kauwtjes die net uit het nest zijn, zitten op de gekste plekken. Op schoolpleinen, langs wegen, maar waar ze ook zijn, ‘s nachts blijven de ouders bij de kleintjes. U pikt de jongen er zo uit, de brede kuikenbekjes verraden hen. Na een week kunnen ze eindelijk meevliegen naar plekken met veel voedsel en veilige slaapbomen. Dan slaken die ouders vast een soort vogelzucht van verlichting.

Maar ook als ze kunnen vliegen, worden jonge kauwen nog wel vier weken gevoerd. Ze lopen dan vaak samen met de ouders voedsel te zoeken op de grond: insecten, knopjes, zaadjes, afval. Ze kijken de kunst af. Als u erop let is zo’n familiegroep goed herkenbaar. Na vijf weken moeten de jongen echt voor zichzelf zorgen en breken de familiegroepen op. De lucht ziet dan zwart van de jonge kauwen.

En dan begint het: die jonge kauwen gaan paartjes vormen. Geen wonder dat ze zoveel heibel maken. Denk maar eens terug aan uw eigen pubertijd. In het eerste half jaar wisselen ze af en toe nog van partner, maar daarna zijn ze een soort van verloofd. Ze blijven hun hele leven, dagelijks samen en u kunt goed zien dat ze een stelletje zijn. Pas als ze twee jaar zijn begint het echte werk, dan gaan ze broeden.

Niet voor niets zijn kauwen zo trouw, want scheiden is kostbaar: meestal hebben ze dan geen nestplaast meer en dalen ze op de sociale ladder. Dat betekent onder meer dat ze een minder veilige slaapplek krijgen, bijvoorbeeld aan de rand van de boom en niet middenin de groep. Ook krijgen ze dan geen jongen groot, want dat lukt ze niet alleen.

Oud, jong, iedere kauw gaat zich nu ook aansluiten bij grote slaapgroepen. Dat is een rumoerige bezigheid. Iederen leren kennen, bepalen wie een hoge rang heeft en wie een lage, wie op de beste plek mag slapen en wie niet. Opvliegen, terugkomen, uiteenvallen, weer bijeen komen… Nou ja, dat kan uren duren met honderden kauwen. Dat is toch begrijpelijk, nietwaar?