Luisteren naar… de wintertaling
Geplaatst op 22 februari 2016
We soppen over een graskade door een moerasbos met petgaten en legakkers. Het is februari en zoals ieder jaar in deze wintermaand hunkeren we naar de lente. Een trage hommelkoningin zoekt brommend haar weg, op zoek naar een geschikte plaats om een nest te beginnen. De katjes van de zwarte els hangen er treurig bij, uitgebloeid. Een buizerd heeft er zin in; we horen hem miauwen bij het nest van vorig jaar. Een zanglijster zingt uitbundig, die is er altijd vroeg bij. Maar wat zijn toch die grappige, hoge fluittoontjes daar achter die elzenwal? Gespetter, scherp gekwaak… wintertalingen!
Ver dragende fluittoontjes
Door een gat tussen twee legakkers zien we een woest baltsend groepje wintertalingen. De normaal schuwe eendjes – ze worden nog altijd bejaagd in grote delen van Europa – gaan helemaal op in hun baltsspel. De vrouwtjes zwemmen wild rond en kwaken een beetje als wilde eenden, maar dan hoger en korter. De woerden draaien rondjes, achtervolgen de vrouwtjes en wippen omhoog uit het water. Zo showen ze hun prachtig groen met bruin glanzende kop, net als de opvallende tekening van de onderstaart: roomwit, met zwart begrensd. Zij zijn het die de grappige fluittoontjes maken die zo ver dragen.
Steeds minder broedparen
Wintertalingen zijn in ondiep zoet water vaak talrijk en een groot deel van het jaar te zien: vanaf augustus tot in mei. Ook wel in de broedtijd, maar toch steeds minder omdat de aantallen broedvogels sterk zijn afgenomen. Zozeer zelfs dat de soort op de Rode Lijst van de Nederlandse broedvogels staat.
Luister hier naar baltsende wintertalingen, opgenomen in een duinvallei op een mistige februariochtend op Texel. Op de achtergrond horen we het zacht ruisen van de Waddenzee.
