'Dagboek' van een clipper

Emil V | woensdag 22 april 2020 | Vind ik leuk | Bewaar deze blog | 938x

Voor alle duidelijkheid: het gaat over mijn werkwijze.

Allereerst boffen we als bosuilenkijkers dat er in OZ vrij nauwkeurig al het doen en laten van ‘onze’ uilen wordt bijgehouden. ‘s Nachts is het Birdie die nauwgezet noteert als er iets speciaals gebeurt. Gelukkig is ze niet altijd alleen, zo lees ik de volgende ochtend terug in het clubhuis. En da’s maar goed ook denk ik dan. Ik zou tijdens al die nachten best eens een keertje in slaap kunnen sukkelen.

Graag maak ik van die nachtgegevens gebruik. Maak dan even aantekeningen van tijdstippen en ga dan de opgenomen bestanden na op de iPad om zelf een kijkje te nemen. “Is het wat om een filmpje daarvan te maken?”

Ja een filmpje. Want naast de gegevens uit OZ krijg je als clipmakers veel tips.

Maar het moet een filmpje worden en -hoewel goed bedoeld- heb je niet zo veel aan tips als: “kijkt zo lief”, “kijkt naar buiten”, “Kuuk slaapt bij het vlieggat”, “zit zo leuk onder moeders vleugels”, enzovoort. Je begrijpt het al: da’s meer iets voor een mooie foto.

Uiteraard zijn er ook veel ‘actietips’. Maar dan moet je als clipmaker eerst nagaan: heb ik dat onlangs al niet geclipt en vertel ik iets nieuws als er weer een clipje van wordt gemaakt?

Het komt dus voor dat een enthousiaste tipper moet worden teleurgesteld. Maar desondanks: blijf wel tips doorgeven, je weet maar nooit.

Stel: er deed of doet zich iets voor in of rond de bosuilenkast wat nieuw en/of wat leuk is. Dan moet de opname van dat gebeuren, na eerst nog eens bekeken te zijn, gedownload worden op de laptop. Aan het eind van de rit, dus als het kuiken de kast uit is, doen al die bestanden een behoorlijke aanslag op de geheugencapaciteit van een pc, is mijn ervaring uit vroeger jaren. Maar dat terzijde.

Voordat ik met het montageprogramma aan de gang ga, is in m’n hoofd al een idee aan het ontstaan over de inhoud van het te maken clipje. Een titel komt in me op en het moet allemaal ook nog niet te groot worden. Het maken van lange clipjes is sterk afgeraden door de degenen die het BeleefdeLente-gebeuren regisseren. Dus maximaal twee minuten, liever rond de minuut luidt elk nieuw BdL-jaar de boodschap.

We gaan aan de gang: het bestand overbrengen naar het montageprogramma. Daarna begint het knip- en plakwerk. Eerst wat langere stukjes en daarna precies bepalen wat je wilt laten zien. Knip, knip, het montageprogramma werkt tot op fracties van secondes nauwkeurig. Zo, dan heb je verschillende korte scenes die weer achter elkaar moeten komen. Kunnen die zomaar aan elkaar worden ‘geplakt’ of moet er een overgang worden ingebouwd en welke dan?

Als de inhoud klaar is, moet er nog een voorblad en een achterpagina komen; druk op de knop en het programma monteert het geheel.

Daarna op de up-loadpagina van BeleefdeLente een korte toelichting schrijven, eventueel aangeven wie de tip gaf, de gemonteerde clip en een startbeeld plaatsen. Druk op de knop en.....na een minuutje, soms twee is de clip zichtbaar voor alle kijkers.

Soms duurt dat monteren een klein half uurtje, maar vaker langer. Het kan zijn dat de gehele procedure wordt herhaald als er overdag, maar bij de uilen vooral ‘s avonds, zich nieuwe ontwikkelingen voordoen die het waard zijn om te ‘clippen’.

Hoe veel tijd collega-clippers dagelijks aan het clipwerk besteden weet ik niet, maar gemiddeld ben ik elke dag wel een paar uurtjes bezig.

Gelukkig is daarvoor nu alle tijd, want -net als iedereen- moet ik zo veel mogelijk thuisblijven vanwege de bijzondere omstandigheden waarin we nu leven.

Heel veel plezier toegewenst bij het kijken naar alles wat alle clipmakers voor u produceren, elke dag opnieuw.

Emil

Vind ik leuk
Bewaar deze blog

Meer over