III De terugkeer van de ring

Ronald van Harxen, STONE | maandag 14 april 2025 | Vind ik leuk | Bewaar deze blog | 62x

Zelf gaan kijken

Er zat maar een ding op en dat was zelf poolshoogte gaan nemen. De ring proberen terug te vinden en dan te zien of het inderdaad 3.917.110 was. Theoretisch zou het immers ook de ring van het andere jong of een van de ouders kunnen zijn die in de herfst of de winter het leven gelaten hadden. 

Zoeken op de tast

Maandag 17 maart was het zover. Uiteraard afgewacht tot het donker was en de uilen de kast hadden verlaten. Ladder tegen de boom en luikje aan de zijkant open. Het moest op de tast omdat de ring voorin de kast lag, vlak achter de invliegopening en ik niet om een hoekje kan kijken, wel voelen. Evert en Peter stonden beneden aanwijzingen te geven: “Iets meer naar links.” “Nee, te veel, naar rechts nu.” “Iets naar voren.” “Ja, hebt hem bijna.” “Nee, toch niet.” Hoe lang ik daar op de ladder gestaan heb, weet ik niet meer, maar uiteindelijk voelde ik hem tussen mijn inmiddels verkleumde vingers.

Gevonden!

De zaklamp van de telefoon erop en verhip: 3.917.110. Het jong van vorig jaar! Althans de ring die het korte tijd om had. Het nummer was nog uitstekend te lezen, het maagzuur had er geen grip op kunnen krijgen. Bizar. Er is maar één manier waarop de ring daar terecht kan zijn gekomen en dat is via een braakbal van het vrouwtje. Ingeslikt en weer uitgebraakt. Dat moet al vrij snel na het opeten van het jonge dier zijn geweest. Een braakbal doet er geen dagen om geproduceerd te worden. Dat moet welhaast een van de vreemdste terugvondsten van een ring ooit zijn. Als er geen camera op had gestaan die het opeten van het jong met ring en al had geregistreerd, zou het de geschiedenis in gaan als een broodje aap verhaal.

In het museum

Zo’n ring – met het verhaal erbij – hoort natuurlijk bewaard te worden voor het nageslacht. En wat is dan een betere plaats dan het Natuurhistorisch Museum in Rotterdam waar onder andere ook de Dominomus en de McFlurry-egel een plekje hebben gekregen (herinnert u zich die nog?), stuk voor stuk dieren die op een bijzondere wijze aan hun levenseinde zijn gekomen. Daar zou ring 3.917.110 mooi tussen passen. Contact gezocht en ja, ze hadden belangstelling

Zoek

Er is echter één probleem – en dat past helemaal bij de dramatiek van dit verhaal: de ring is zoek. Thuisgekomen meende ik de ring goed te moeten opbergen. Zo’n klein dingetje raakt anders makkelijk zoek. En dat heb ik gedaan. Zo goed echter, dat ik me met de beste wil van de wereld niet meer kan herinneren waar ik hem heb neergelegd. Het hele huis heb ik afgezocht, van de kelder tot de zolder en elke spleet ertussenin, maar niet gevonden. Sindsdien pijnig ik me het hoofd suf, word ik 's nachts panisch wakker en loop ik elke dag voor de zoveelste keer alle potentiële plekjes af. Hij moet érgens liggen!!

Steenuilenoverleg Nederland (STONE) is een landelijke werkgroep die steenuilenbescherming en -onderzoek coördineert, stimuleert en faciliteert. Daartoe wordt samengewerkt met relevante binnen- en buitenlandse, professionele en vrijwilligersorganisaties. STONE is een vrijwilligersorganisatie, zonder betaalde krachten. Bezoek de website van STONE

Vind ik leuk
Bewaar deze blog

Meer over