In de ogen van een vogel

Mijn mooiste vogelervaring is simpel te beschrijven: dicht bij een vogel zijn die kijkend naar jou zijn gang gaat. Het gebeurt me vaak. Ogen die naar me kijken, dan op zoek gaan naar een prooi, of juist in de lucht naar een roofvogel, en dan weer naar mij. Bij voorkeur met een twinkeling in de ogen! Waarschijnlijk lukt het omdat ik mijn gedrag daarop richt. Het levert ook mijn beste foto’s op.

Zo was het ook met deze juveniele roodpootvalk. Hij was langdurig aan het jagen nabij De Marel, het nieuwe informatiecentrum van Natuurmonumenten in de Texelse polder Waal en Burg. Aanvankelijk waren er veel mensen dus bleef hij op afstand.

Maar op een bepaald moment was ik alleen. Ik besloot achter een hekje op de grond te knielen, vlakbij een grote, wat verrotte houten paal; een potentiële rustplek voor de vogel. De strategie werkte. Hij ging vlak om mij heen jagen. Vliegend kon hij mij goed zien en hij keek mij dus vaak aan, maar hinderlijk vond hij het niet. Hij landde drie keer op de paal. Een subliem kwartiertje!

Dit prachtige oostelijke valkje overwintert in Afrika. Doorgaans zijn ze tijdens de trek zeldzame gasten in Nederland, maar dit najaar zijn er opvallend veel juveniele roodpootvalken te zien. Het volwassen mannetje is bijna geheel antraciet-blauw van kleur (met uitzondering van de oranjerode poten), het vrouwtje heeft een oranje borst en voorhoofd.

In Zuid-Frankrijk, waar ze ook zeldzaam zijn, kwam ik enkele jaren geleden een knappe familie van zes tegen. Het mannetje daarvan staat op de foto hiernaast.