Tureluur vs. zwarte ruiter

Tureluurs behoren tot de meest algemene steltlopers van Nederland. Tijdens de voor- en najaarstrek – die al in de zomer begint voor deze vogel – zijn ze op veel waterrijke plekken te zien, vooral in het Waddengebied en de zuidwestelijke Delta. Hier overwinteren ze ook in kleinere aantallen, behalve als het vriest; dan trekken ze zuidwaarts. Als broedvogel kunt u tureluurs aantreffen in alle bekende weidevogelgebieden.

Zwarte ruiters broeden niet in Nederland; dat doen ze in Noord-Europa en het noorden van Rusland. In april en mei en in juni-september trekken ze door ons land, vooral via het Waddengebied, maar ook ondiepe zoetwaterplassen in het binnenland. Overwinteren doen ze in Afrika.

Jonge vogels van tureluur en zwarte ruiter lijken op elkaar, net als wanneer de volwassenen in winterkleed zijn. Maar tureluurs zijn gedrongener. Ze hebben relatief korte snavels en poten. Foerageren doen ze door rustig rond te lopen op slikrandjes en af toe te stoppen om met de snavel in de grond te prikken. Hun poten zijn rood, net als de snavel, die ook een donkere punt heeft. Bij jonge vogels is dat meer oranje-geel. In vlucht valt meteen de brede witte achterrand aan de vleugels op.

Zwarte ruiters zijn wat eleganter om te zien. Met hun lange poten en snavel lopen ze actief voedsel te zoeken in het water, waarbij ze vaak ook zwemmen. Soms bijna kopje onder gaand. De poten zijn rood, en de dunne snavel is voor het merendeel zwart met een deels rode ondersnavel, oranje bij jonge vogels. Verder is de kop door een witte wenkbrauwstreep wat opvallender getekend dan bij tureluurs. Een belangrijk verschil met de tureluur is te zien als de vogels opvliegen; bij zwarte ruiters zijn de vleugels van boven effen donkergrijs.

Tureluurs zijn erg vocaal. Bij het opvliegen laten ze een luid, wat nerveus TUU-tuu-TUU horen. Zwarte ruiters klinken in zo’n situatie heel anders: iets wat zich laat vertalen als een kort TSJOE-iet.