Zo in mijn sas

Roos Tol | woensdag 17 maart 2021 | Vind ik leuk | Bewaar deze blog | 845x

Jazeker! Ook toen werd hier lustig gespetterd en gespatterd. Tot het vijverwater bevroren was, toen gingen ze over op schaatsen.
Bevriezen de veren dan niet? Je mag toch alleen drínkwater bieden bij vorst?
Nou, ze vinden hun badje dus toch wel. Of ze maken pret in de sneeuw. Na afloop wrijven ze hun schone pak lekker in met beschermend vet uit de stuitklier.

Gat in de markt

Als ik de merels hier zie, moet ik vaak denken aan een bepaald reclamedeuntje; “Zooooo…. in mijn sas….”. En plotseling had ik het: een badproductenlijn voor vogels, dát is nog eens een goed idee!
Geen schuim natuurlijk. Meer… huid- en veerverzorgingsproducten!
Met aantrekkelijke geurtjes. Vetten en oliën.  

Rijst de vraag: wat is voor een vogel een aantrekkelijke geur?
Kúnnen ze wel ruiken?

Een stukje geschiedenis

Vanaf de zeventiende eeuw kwam de studie naar vogels als wetenschap (ornithologie) op. Toch duurde het tot halverwege de twintigste eeuw voordat men geloofde dat vogels ook reukzin bezitten. De eerste die hier intensief onderzoek naar deed, was Betsy Bang, later samen met Stanley Cobb. Vanaf de jaren zestig werd steeds meer ontdekt over de reukzin bij vogels.

Vogels die van begin af aan “deelnamen” aan de onderzoeken waren: kalkoengieren, kiwi en vetvogel, oceaanvogels (stormvogels, albatros), duiven, kanaries, kwartels en pinguïns.

Wat ruiken zij graag?

Kalkoengieren blijken blindelings af te komen op ethylmercaptaan. Dat is een organische zwavelverbinding die naar rotte kool ruikt; een geur die vrijkomt uit onder andere… kadavers.

Oceaanvogels gaan voor de geur van vis- en slachtafval en organische zwavelverbinding dimethylsulfide (DMS). Helaas ruikt plastic afval in zee ook naar DMS. Daarom eten ze ook dat. Met dodelijke gevolgen.

De kiwi is een nachtvogel die al snuffelend over de bodem op zoek gaat naar eetbare vruchten.

Het allerzoetst, waargenomen al halverwege de zestiende eeuw in een kerkje in Mozambique: als de missionaris aldaar kaarsen van bijenwas ontstak, kwamen er steeds kleine vogeltjes naar binnen om van de was te snoepen. Het waren honingspeurders. Deze waarneming werd weggewuifd, want: “vogels hebben geen reukzin”.

Verdienmodelletje!

Goed, om vogels “happig” te maken richten we onze productielijn dus in met vetten en oliën uit zaden, pitten, insecten, wormen. We bieden geurlijnen met veel DMS en mercaptaan. We doen muskus, vruchten en honing voor een aantal sublijnen. En anti-veerluis voor allemaal. Win-win!

Of…
zullen we de natuur maar liever natuurlijk houden, en in plaats daarvan zelf eens wat minder verschrikkelijke chemische en overbodige geuren gebruiken…

Literatuur:
De zintuigen van Vogels
Tim Birkhead
De Bezige Bij, Amsterdam
ISBN 978 90 234 7724 2
Vertaling: Pon Ruiter

Uit Eigen Vijver:

Vind ik leuk
Bewaar deze blog

Meer over