Kanjers en dotjes

Roos Tol | zondag 10 mei 2020 | Vind ik leuk | Bewaar deze blog | 844x

Ruim een week oud zijn ze nu en amai zeg, wat gaat dat hard! Het lijkt wel of ze alwéér gegroeid zijn als je maar eventjes niet hebt gekeken. En hoewel deze guitige pluizenbolletjes vlijmscherpe jagers moeten worden die met één beweging de nek van hun slachtoffers breken...

... hebben ze in de ogen van de mens nu vooral een heel hoog schattigheidsgehalte.

Ja toch? Donzig wit kleedje, ronde zwarte oogjes, heerlijk onbeholpen, lekker op een kluitje bij elkaar. Wat zijn ze nog beleefd he, trouwens. Geen gekwaak of geschreeuw maar lieve zachte kekjes en ieder wacht keurig op zijn beurt. Beginnen ze al een gevoel van “ik” en “de ander” te krijgen? Je zou denken van wel als je ziet dat ze al wat aan elkaar poetsen of naar een snaveltje happen.

Echte kanjers

Tot zover het zwijmelen, geniet zolang het nog kan zou ik zeggen. De ontwikkelingen gaan immers echt razendsnel. Het broeden duurde ongeveer een maand. Om een eischaal rondom open te breken, is een kuiken wel een dag bezig en daarna kost het nog een paar uur om zichzelf te bevrijden. Dan weegt het kuukje zo’n 18 gram.
Met een ruime week vormt zich al een tweede donskleed, lichtgrijs met lichtere onderzijde. En voor de maand om is, hebben ze allemaal een verenpak zoals dat van vrouw torenvalk. Weliswaar met wat donspiekjes en de pennen van vleugels en staart zullen nog wat moeten uitgroeien. Het gewicht zal van 18 gram zijn toegenomen tot 250 – 280 gram: ze kunnen gaan uitvliegen!
Een totale ontwikkeling van ei tot semi-zelfstandig in twee maanden tijd; mensenjongen doen daar wel twintig jaar over!

Een dotje

Om toch nog even terug te komen op het schattigheidsgehalte: kende u het begrip ‘nestdotje’ al? Dat is de benaming voor het laatste kuiken uit het nest, het kuiken dat wat achterblijft in groei en ontwikkeling. Als er genoeg prooi is, zal het toch wel goedkomen met het dotje, maar als er niet genoeg aanbod is, zal dit kuiken het niet redden.
Mensen hebben ook hun ‘dotjes’, de jongste, het nakomertje. Wij zijn geneigd deze wat extra te verwennen, wat meer te beschermen… zo werkt het dus in de natuur niet.
Ondertussen is er gelukkig geen reden tot zorgen; beide ouders aanwezig en honger wordt er niet geleden. Van dot tot oudste: klaar voor de komende week!