Op 20 april jl. kreeg ik het bericht: “de See-earn sit heger op it nêst as oars!” De zeearend zit hoger op het nest dan de voorgaande dagen, dus het eerste ei komt haast uit of er is al een jong!
De zeearend dame zit “hoger op het nest”.
Het komt niet op een dag, laten we 21 april maar nemen als de datum waarop in 2020 het eerste zeearend jong in de Alde Feanen werd geboren. Een dag later kwam de melding dat er werd gevoerd op het nest. Het mag duidelijk zijn dat het gaat om ons zeearend paar op de nieuwe locatie ‘Drie Kilometer Verderop’. Het oude nest voor de webcam bracht ons ontzettend veel én ook nog eens schitterende beelden van wat zich daar allemaal heeft afgespeeld. Maar, eerlijk is eerlijk, door al het geharrewar en gerommel, heeft dit nest zijn tijd gehad. Het is ten einde en vandaag, 30 april 2020, gaan de camera’s uit! Maar gelijker tijd geldt: “Lang leve het nieuwe nest!”
Op dat immens grote en massieve nest heeft het zeearend paar kans gezien om, inmiddels voor het 4de opeenvolgende jaar in de Alde Feanen, voor nageslacht te zorgen. Vanochtend, tijdens het schrijven van dit stukje, kwam het bericht dat er niet één, maar twee kopjes te zien waren tijdens het voeren! De jonge zeearenden zullen nu nog ongeveer 2½ maand nodig hebben voordat ze kunnen uitvliegen. Daarna worden ze zeker een maand, soms nog langer, door de ouders geholpen om voldoende prooi te vangen en naar binnen te werken. De eerste dagen was het vooral pa zeearend, die prooi naar het nest bracht. Ma verdeelde en voerde vervolgens het lekkers in hapklare brokjes aan hun kroost. Verder heeft hij het druk om de al te nieuwsgierige buren, zoals een stel buizerds en een paartje bruine kiekendieven, ver van het nest te houden!
Is de zeearend wel zo’n geduchte jager? Wij mensen projecteren graag ons eigen gedrag op dieren of andersom en zien bijvoorbeeld de arend (adelaar) als een symbool van onafhankelijkheid, kracht en macht. De godenvogel met een formidabel scherp gezichtsvermogen, vervaarlijke klauwen en meedogenloos harde snavel. Zoiets als de leeuw onder de vogels en daarom werd de arend vaak afgebeeld op wapenschilden van adellijke lieden. Feitelijk is de zeearend echter een tamelijk luie roofvogel. Hij zal zich nooit, zoals een slechtvalk, met een snelheid van 300 km per uur op zijn prooi storten. Nee, de zeearend bedient zich van de weliswaar wendbare, maar veel minder risicovolle glijvlucht op zijn grote brede vleugels. Om prooi te vangen en doden of zijn aas hapklaar naar het nest te brengen, vertrouwt de zeearend op zijn spierkracht, scherpe klauwen en grote snavel.
In de eerste weken van dit seizoen zagen we op de filmpjes van de webcam dat de zeearend zijn territorium niet zo onverschrokken verdedigde als de havik! Waarmee ik overigens niet wil suggereren dat de zeearend een watje is, want dat is zeker niet het geval. Wel blijft het opmerkelijk dat de machtigen der aarde van weleer, deze aas en kadaverliefhebber zo graag afbeeldden op hun wapens en vaandels. Kennelijk waren zij en ben ik dat overigens nog steeds, altijd weer onder indruk als deze grote roofvogel majestueus over komt vliegen!
Echter, voor dit seizoen gaan de “zeearend webcamera’s” bij It Fryske Gea in de Alde Feanen op zwart. Daarmee eindigt, evenals vorig jaar, dit seizoen eerder dan we hadden bedacht. Helaas geen broedende roofvogels of nijlganzen voor de camera, maar gelukkig wél broedsucces voor zowel de zeearenden als de haviken in de Alde Feanen.
Vogelbescherming Nederland - Samen voor vogels en natuur
