Zelfs de ‘knuffelsoort’ pinguïn loopt ernstig gevaar

Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, ligt aan de zuidpunt van het Noordereiland. Het is een snel groeiende havenstad met een groot zakencentrum en 400.000 inwoners. Maar het is ook het broedgebied van de dwergpinguïn, of ‘kleine blauwe pinguïn’ zoals hij daar heet. De inwoners van de stad kijken er niet meer van op dat er een pinguïn onder hun auto schuilt of dat er een groepje vanuit zee het strand op waggelt, juist als ze daar hun hond uitlaten.

De middenstand lijkt blij met deze ‘grappige’ mascotte – je ziet ze overal afgebeeld – maar ze geeft er weinig of niks voor terug. De pinguïns kwamen hier al nestelen en in zee foerageren lang voordat de eerste huizen van Wellington werden gebouwd. Inmiddels zitten de vogels in de knel: steeds minder broedplaatsen in een steeds gevaarlijke omgeving. Verhuizen is voor de vogels geen optie: de dieren zijn afhankelijk van de visgronden hier.

BirdLife is een wereldwijde campagne gestart om de leefomstandigheden en kansen van de achttien soorten pinguïns te verbeteren. De aaibaarste soorten kennen we allemaal: keizerspinguïn, koningspinguïn, de macaronipinguïn en de ezelspinguïn. Mooie natuurfilms doen je geloven dat ze een vaak hard maar ongerept bestaan leiden in ijzige en rotsige oorden.

De waarheid is dat meer dan de helft van deze achttien soorten niet langer veilig is; op het land noch in zee. Ze worden beroofd of afgesneden van hun traditionele broedplaatsen, bedreigd door rattenplagen of doodgereden tijdens hun trek tussen broedplek en foerageerplaats. In zee is de grootste bedreiging de grootschalige visserij. Niet alleen blijft er steeds minder vis voor de pinguïns over, de dieren zelf vormen op grote schaal ‘bijvangst’ van de visserij.

Dan zijn er nog milieuproblemen zoals olie- en plasticvervuiling en niet in de laatste plaats: klimaatverandering. Die verergert bestaande problemen als voedselschaarste. Van de achttien soorten pinguïns leven er dertien binnen de landsgrenzen van Nieuw-Zeeland – inclusief het overzees gebiedsdeel Ross’ Dependency op Antarctica – en je zou denken dat het daarmee een Nieuw-Zeelands probleem is. Ver van ons eigen bed, letterlijk aan de andere kant van de wereld.

Maar de wereld is allang een global village. En natuur heeft zich nooit aan landsgrenzen gehouden. Dat schept een gezamenlijke verantwoordelijkheid. En zeg zelf, een wereld doorgeven waarbij vele pinguïns het loodje dreigen te leggen, dat wil toch niemand.

Daarom ondersteunt Vogelbescherming de wereldwijde campagne van haar koepelorganisatie BirdLife International.