Oeraluil: er rust geen zegen op

Estland is goed bedeeld met uilen. We hebben hier broedpopulaties van oehoe, oeraluil, ransuil, velduil, bosuil, ruigpootuil en dwerguil. Misschien dat er ergens diep in het bos ook nog wel een laplanduil zit, maar dat wordt geheim gehouden. Daarbij komen in sommige winters ook sperweruilen hiernaartoe. Kerkuil is maar een paar keer gezien, evenals sneeuwuil. Steenuil voor zover ik weet niet.

Het zien van al die uilen is overigens niet eenvoudig. Bosuilen broeden hier in het park, die hoor je een deel van het jaar roepen. Ransuilen hoor je ook nog wel eens. De rest is voor mij vooral een kwestie van geluk hebben (de gunfactor). Of pech. Zoals pas geleden, toen ik de telpost verliet om aan het werk te gaan en er een half uur later een velduil overvloog.

De oeraluil lijkt mij niet gegund. Na de oehoe de grootste normale uil hier en een redelijk algemene broedvogel. Maar hem mooi te zien krijgen is geen sinecure.

Een jaar of twee terug was ik in de winter naar een te koop staande boerderij wezen kijken. Het pand viel tegen. Van een boerderij met voor- en achterhuis en kamers was het één groot kaal hok geworden met veel gaten in het dak. Niet uitnodigend.

Op de terugweg reed ik naar huis toen er ineens laag over de weg een grote bruine vogel op me af kwam vliegen met erg lange vleugels, formaatje buizerd. Tja, je rijdt 70 km/u, het was wat glibberig en er komt een vogel recht op je af: ik minderde dus vaart. De vogel vloog van de weg af, de bosjes naast de weg in. Ik keek of ik kon stoppen, maar helaas, er zat er één achter me. Iets verderop snel gedraaid en teruggereden.

Na een paar honderd meter zag ik hem weer zitten. Een grote lichtbruine uil met flinke kop en erg lange staart. Helaas, de vogel zag mij ook en vloog weg. Maar het was duidelijk: dit was dus een oeraluil. Geen kijker, geen camera… balen.

Deze winter reed ik naar de supermarkt, dat is 12 kilometer verderop. Misschien dat u wel kijker en camera meeneemt als u gaat shoppen, ik dit keer niet. Halverwege zag ik hem zitten, op een meter of vijf langs de weg: lichtbruine uil, grote kop, lange staart… weer een oeraluil. Hoe stom kon ik zijn dat ik weer niets bij me had!

Daar zat ie dan. Met een beetje camera had ik er prachtige foto’s van kunnen maken en met een beetje kijker hem prachtig kunnen bekijken. Niet dus. Uit pure armoe heb ik een paar recordshots gemaakt met mijn telefoon. Baggerkwaliteit, maar goed, je moet wat.

De derde oeraluil vloog toen ik een avondwandeling maakte boven een bosweg en was weg voor ik het goed en wel door had. Ik en oeraluilen, er rust (nog) geen zegen op.