Kijktip: watervogel-eldorado de Nieuwe Dordtse Biesbosch

Maandagochtend, een uur of negen en druilerig weer. Met een kop koffie in de hand kijk ik naar de meesjes en vinken die ontbijten op de voertafel in mijn achtertuin. Ondanks het wat miserabele weer heb ik toch weer heel veel zin om naar mijn ‘andere achtertuin’ te gaan, nauwelijks 500 meter van mijn huis; De Nieuwe Dordtse Biesbosch.

Een prachtig stuk nieuwe, waterrijke natuur, nauwelijks vier jaar oud. Vrijwel het hele jaar door ga ik er drie of vier keer per week naartoe, met m’n kijker en camera om er vogels te kijken en te fotograferen. In het voorjaar en zomer is het een waar vogel-Eldorado: blauwborsten, lepelaars, kleine en grote zilverreiger, steltkluutjes, tureluurs en nog veel meer. Maar in de winter?

Tien minuten later ben ik op de van Elzelingenweg die dwars door dit natuurgebied loopt. Het weer is gelukkig wat opgeklaard. Ik parkeer mijn auto, pak mijn kijker en speur de grote plas af. Op het eerste gezicht niets bijzonders, veel eenden, maar die vind ik ook mooi. Ik zie kuifeenden, krakeenden en heel veel slobeenden, de mannetjes nu al met hun prachtige kleuren. Ze slobberen nu niet in het ondiepe water, maar ze grondelen, waarbij ze met kop en borst onder water naar voedsel zoeken en wij hun kont zien. Dan valt mijn oog op een prachtige wat grotere eend. Beige met wit en bruin en naar achteren uitstekende slagpennen; een paar pijlstaarten, die zie je hier niet zo vaak, wat een beauties!

Over de loopbrug ga ik naar de vogelkijkhut en zie twee paar fel rode oogjes van een paartje geoorde futen. Deze zomer waren er minimaal zes broedparen in dit gebied en dit is nu de derde jaar dat ze hier ook overwinteren. Over de brug rechtsaf blijf ik even staan bij een opening in de wilgenschermen die het pad omzomen. Door een van de openingen zie ik drie paar poederdonsjes of wel dodaarzen, onze kleinste fuutjes, ook een soort die het hier fantastisch doet. Ze zijn eigenlijk heel schuw. Zodra ze je zien, duiken ze onder en zwemmen van je vandaan, maar hier vanachter het scherm kan ik ze rustig observeren.

Naast het pad hangt een torenvalk biddend in de lucht. Even strijkt hij neer op de rand van de vogelkijkhut. Ik kan mijn plezier niet op, zo dichtbij. Zelfs als ik de camera richt en foto’s maak kijkt hij mij rustig aan. Wat een prachtig moment.

In de hut kijk ik eerst naar de plas aan de noordkant. Tegen de rietkraag onder aan de Zeedijk zie ik een kleine zilverreiger, al ‘trappelend’ op voedseljacht. Ze zijn dus nog steeds hier. Door mijn kijker zie ik dat hij regelmatig wat vangt. Visjes, maar ook een rivierkreeftje.

Aan de andere kant ziet het op de drooggevallen platen zwart van de vogels. Grote groepen wintertaling, smienten, krakeenden en wilde eenden. Natuurlijk ook veel meerkoeten, die zelfs in de winter soms venijnig naar elkaar uitvallen met een hoop geraas en opspattend water.

Over het lange pad naar de Zuidbuitenpoldersekade loop ik terug naar het parkeerterrein. In het hoge riet naast het pad scharrelen rietgorzen. En bij de kade nog een wintersurprise; een grote gele kwikstaart. In de auto doe ik lekker de kachel aan en kijk op mijn camera naar de foto’s. Wat een vogelplezier hier in de Nieuwe Dordtse Biesbosch! Zeker ook in de winter meer dan de moeite waard.