Er gebéurt iets bij de zwarte sterns

“Ik ben Fred Bisschop, 68 jaar oud en fanatiek natuurfotograaf. Mijn vader was ook amateur fotograaf en het fotograferen is me met de paplepel ingegoten. Jarenlang waren het vooral vakantiefoto’s en familieportretten. Maar dat veranderde eind 2009 toen ik gezondheidsproblemen kreeg en besloot iets te doen wat ik al erg lang wilde: op safari gaan. Ik heb toen met mijn vrouw Annie een prachtige reis door Kenia gemaakt en het fotograferen van al dat prachtige wild vond ik fantastisch. Nu fotografeer ik dieren en landschappen.”

“Het Polderreservaat in Kockengen is voor mij vijf kilometer. Het is genieten als je daar aan de waterkant zit en ziet hoe de zwarte sterns hun jongen voeren. Dat doen ze gewoon vanuit de lucht. Ze maken een, twee vleugelslagen - als een soort helikopter - en weg zijn ze weer. Dit alles gebeurt in maximaal een halve seconde. Zo snel, het heeft geen zin om daar je camera op te richten.” 

 “In plaats daarvan richt je op het nest en je houdt de jonkies in de gaten. Op een gegeven moment zie je de jonkies omhoog kijken en hun ouders roepen. Dan begin je direct te fotograferen in de hoogste burst rate die je camera heeft. Spoedig zie je nu een van de ouders boven het nest komen met voedsel dat vanuit de lucht in de snavel van een van de jonkies wordt gestopt. En dan maar duimen dat je het goede moment te pakken hebt.” 

 “Niet speciaal. Voor al mijn dierenfoto’s geldt: ik hou ervan om actie te fotograferen, er moet iets gebeuren. Ik richt me daarbij vooral op vogels die ik mooi vindt om te fotograferen. Kluten bijvoorbeeld, maar ook andere steltlopers vind ik heel sierlijk. En de groene en de zwarte specht staan nog op mijn lijstje. En ook het baardmannetje en ga zo maar door.” 

 “Als ik toch een soort moet noemen die er voor mij uitspringt dan is dat de jan-van-gent. Dat zijn echt prachtige vogels, ze vliegen zo sierlijk en in zo’n kolonie gebeurt van alles. De manier waarop een jan-van-gentenpaar elkaar genegenheid toont is ontroerend. Volgend jaar ga ik als het even kan een paar dagen naar Helgoland en ik droom ervan daar een foto te maken van een jan-van-gent vlak voordat hij zich in zee stort. Zo’n droomfoto lukt helaas vaker niet dan wel. Toch kom je ook dan meestal thuis met foto’s die de moeite waard zijn. En als het wel lukt, komt er altijd weer een nieuwe droom.”

“Toen de corona-epidemie het reizen onmogelijk maakte heb ik veel gefietst in de omgeving van mijn woonplaats Breukelen en rond Vinkeveen, waar mijn vrouw in een verpleeghuis verbleef. Het grote voordeel van plekken in de buurt, is dat je de fotografische mogelijkheden ervan goed leert kennen. En als je ergens regelmatig komt, maak je ook allerlei bijzondere momenten mee. Toen ik een keer kluten fotografeerde, begonnen ze ineens heel druk te doen en ja hoor: even later zag ik een vos aan de overkant van het water.”

“Zoals jullie uit het voorgaande begrijpen ben ik in de eerste plaats fotograaf en geen vogelaar. Maar, als ik niet oppas word ik het nog! Het aandeel vogelfoto’s in mijn totale productie wordt steeds groter. Als ik fotografeer kom ik regelmatig nieuwe soorten tegen en moet dan achteraf uitzoeken wat ik heb gezien. Ik vind het leuk om zo steeds wat nieuws te ontdekken, zoals laatst toen erachter kwam dat ik een zwarte ruiter had gefotografeerd.”