Een bilateraaltje met een woudaap

Een paar jaar geleden ging ik op een mooie dag in juni naar Zuid Holland, onder andere op zoek naar purperreigers en kwam dicht bij Kinderdijk. Daar was ik ook nog nooit geweest. Dit stukje Hollandse erfgoed moest ik zien. Ik was bij de tweede windmolen toen ik het hoorde; de onmiskenbare hoest van een woudaap. Eerst geloofde ik het niet, maar hij riep weer, en weer.

De woudaap, een kleine, supergave, reiger, was een algemenere broedvogel in Nederland, maar is al decennia lang een zeldzaamheid. Het is een verlegen vogel die meestal in dicht riet zit, zichtbaar als hij snel naar het volgende rietlandje vliegt, of als hij gaat baltsen.

Zo heb ik ze vaak in Zuid-Frankrijk en Spanje gezien. Een waarneming van een woudaap wordt meestal geheim gehouden, want, de te fanatieke niets ontziende paparazzi zijn nooit ver weg en daar heeft de woudaap veel last van. Ik volgde het geluid naar het rietland achter Kinderdijk. Een daar kon ik hem weer horen, aan de overkant van de 10 meter brede sloot.

Vooral toen hij, mijn vierde woudaap in Nederland, na enige tijd te voorschijn kwam was mijn verassing groot! Ik was helemaal alleen met een woudaap die mij bovendien als gezelschap beschouwde.

De woudaap kwam ongeveer drie keer per uur naar de waterrand, ging pal vóór mij  jagen op visjes, klom soms langzaam, hoestend omhoog op een rietstengel en vloog een paar keer direct naar mijn kant van de sloot om ‘onder mijn voeten’, te verdwijnen. Ik heb ruim drie uur genoten van zijn capriolen en de unieke mogelijkheid die mij met veel geluk wordt geboden.