Dodaars

Aan het einde van de straat slenterde ik onder het spoorviaduct door. Tegenwoordig ligt daar een druk kruispunt aan de ingang van de Piet Heintunnel, geflankeerd door een fancy stadsparkje en moderne nieuwbouw. Destijds stapte je een andere wereld binnen als je onder het spoor door ging. De verwaarloosde oude haven met verveloze gebouwen en haveloze kades. Het was het troosteloze decor van de muziek van Tröckener Kecks. Met mijn handen in mijn zakken dwaalde ik peinzend door deze vervallen wereld. Waar nu een grote supermarkt dagelijks wordt bezocht door duizenden klanten, ging ik toen alleen op een kade zitten. Mijn benen bungelden boven het water. Mijn grootste onzekerheid was niet de nieuwe liefde of de nieuwe studie, zelfs niet het verlies aan privacy dat ontegenzeggelijk hoort bij samenwonen. Nee, ik was bang dat ik de natuur zou missen als ik in de grote stad ging wonen.

Het begrip nature deficit disorder bestond nog niet en als het wel had bestaan, had ik het waarschijnlijk niet gekend. Maar ik wist wél dat ik daar last van zou krijgen. De euforie bij het zien van een uil of een specht in de tuin had mijn jeugd gekleurd. In een stad, zo vol als deze, is daarvoor geen plaats, vreesde ik. Het lukte niet om een voorstelling te maken van een leven waarin dat gevoel ontbreekt. Alle liefde ten spijt dacht ik dat het beter zou zijn om niet naar Amsterdam te verhuizen. Ik troostte mijzelf met de gedachte dat het ook best romantisch zou zijn om elk weekend met de trein naar mijn nieuwe liefde op-en-neer te reizen.

Tussen mijn voeten door staarde ik naar het spel van de golfjes en het herfstlicht. Precies op de plek waar mijn blik op het water rustte, dook een dodaars op. Hier een dodaars, wie had dat verwacht? De euforie, het gevoel waarvan ik bang was het te verliezen, welde in mij op. Natuur is overal, zei ik dapper tot mezelf, als je er maar oog voor hebt. Ik probeerde de dodaars te volgen, die steeds weer onder water dook en een halve minuut later op een onvoorspelbare plek weer boven kwam. Na verloop van tijd stond ik op en liep terug naar de Czaar Peterstraat. De zon scheen in mijn gezicht. De wind waaide door mijn haar. Ik was dolgelukkig, want ik wist het zeker: morgen verhuis ik naar Amsterdam!