De witrugspecht doet wat onverwachts

Ik weet niet hoe het u vergaat bij het horen van een specht, maar ik kijk bijna altijd naar de bovenste helft van de boom in de hoop dat ik hem daar zie. Diverse van mijn collega’s doen het zelfde. En vaak zit de specht inderdaad bovenin de boom. De groene specht is een beetje een uitzondering, die zit vaak op de grond, simpelweg omdat daar nu eenmaal mieren te vinden zijn. En de witrugspecht, die doet ook wat onverwachts.

Hier in Estland zitten veel soorten spechten, acht om precies te zijn. Daarvan zijn de grote bonte en de zwarte het meest gewoon, de groene is daarentegen erg zeldzaam.

De witrugspecht komt regionaal verspreid over het land voor en in de omgeving waar ik woon zitten ze toevallig. Ik zie ze soms vanuit de bosrand over mijn huis vliegen naar het park aan de andere kant van het huis. Ik kom ze ook tegen in het park, bij de kerk, bij de buurtsuper en op het puntje bij mijn trektelpost. Je struikelt er niet over, maar zeldzaam zijn ze ook zeker niet en dat is heel anders dan ik verwacht had.

Als je een fatsoenlijke vogelgids doorbladert, ontstaat een zorgelijk beeld van de witrugspecht. Als soort van echt oude bossen heeft ie het niet makkelijk in een tijd dat een bos toch vooral wordt gezien als kubieke meters hout en euros. Dus voor ik met regelmaat in Estland kwam, had ik het idee dat deze specht alleen weggelegd was voor mazzelaars. Of voor slimme vogelaars, die de roep feilloos konden onderscheiden van die van de grote bonte. Tot ik jaren geleden een keer boodschappen moest doen in de stad.

Ik kwam de stad binnenrijden (Haapsalu) en in een dun, klein wilgje langs de weg zat een specht. Ergens op ooghoogte. Ik ging ervan uit dat het een grote bonte was, maar ik had de tijd, dus stopte. Ik stapte uit en liep voorzichtig op het boompje af. De specht draaide wat naar de achterkant, maar het boompje was zo dun dat hij zich er niet goed achter kon verstoppen. Langzaam liep ik dichterbij, van binnen scheldend dat ik geen kijker meegenomen had. De specht kwam langzaam achter het boompje vandaan, draaide zijn rug naar me toe...en die was wit. Een witrugspecht dus. Ongelooflijk. Hoezo oerbos, hoezo schuw......op nog geen twee meter, in een boompje van niks en zich iets van me aantrekkend deed ie niet. Na een minuut of vijf vond de specht het wel mooi geweest en vloog weg.

Hier rond mijn huis zitten ze dus ook. En inmiddels ben ik eraan gewend dat je deze specht niet direct bovenin een boom moet zoeken. Witrugspechten zitten vaak laag. Soms vlak boven de wortels, soms wat hoger in de stam. Vaak beginnen ze beneden, klimmen ze langzaam omhoog, en vliegen daarna weer naar beneden naar de volgende boom. Beetje als een boomkruiper dus.

Dat was afgelopen winter. Inmiddels is het weer bijna winter hier. Het blad valt razendsnel van de bomen, waardoor de vogels die er nog zijn een stuk beter zichtbaar worden. Ik ben benieuwd of de witrugspechten zich weer laten zien.