De geboorte van een pimpelmees

“Op ons terras achter ons huis hangt een nestkastje aan de muur. In het vroege voorjaar hadden twee pimpelmezen hun oogjes hierop laten vallen. Zij begonnen met het verbouwen van ‘de voordeur’: dagenlang werd er met hun snavel op het hokje getimmerd, tot er een raar ovaal gat was ontstaan. Daarna begon het aanslepen van nestmateriaal.”

“Spoedig hierna merkten wij dat er werd gebroed. Dat beloofde iets moois. Na enige tijd kwamen de ouders regelmatig met wormpjes in hun bek aanvliegen, waaruit wij konden opmaken dat de eitjes waren uitgekomen. Op een gegeven moment konden wij een gepiep horen, en het voeren werd met grote intensiteit voortgezet.”

“Misschien zijn er jongen onopgemerkt uitgevlogen, maar het piepen hield aan, en werd met de dag harder. Aan de ouders konden we merken dat er iets niet helemaal klopte, het duurde veel te lang. Ze zaten onrustig op de dakrand met hun kopje heen en weer te wiegen, alsof zij zaten te wachten op het uitvliegen. We hoorden nu ook duidelijk het gefladder van de vleugeltjes in het kastje.”

“Opeens, gelukkig net toen wij daar zaten te eten, zag ik tot mijn verbazing één pimpelmeesje voor driekwart buiten het hokje fladderen, hij zat duidelijk vast en kon er niet uit. Met mijn hand greep ik het jong, dat hevig protesteerde. In doodsangst verweerde hij zich heftig door in mijn hand te pikken met zijn kleine snaveltje. Zijn ene pootje zat stevig omwikkeld met pluis uit het nestje, waardoor hij niet los kon komen. Heel voorzichtig hield ik het uiterst dunne pootje vast, en mijn man knipte met een schaar het nestmateriaal vlak onder zijn kleine klauwtje af, alsof het een navelstreng was. Ik opende mijn hand en als een pijl uit de boog vloog het op, de vrijheid tegemoet!”

“De volgende dag zag ik aan een vogelvoerbol drie pimpelmezen hangen, twee grote en een jong met fladderende vleugeltjes, zoals jonge vogeltjes doen. Zo kwamen zij nog ons even groeten. En bedanken voor de ‘verloskundige hulp’!”

Willemien Harts