De charme van het lange wachten op een foto

“Ik werk vier dagen in de week als tandarts, op de andere dagen ben ik meestal in de omgeving van mijn woonplaats Amsterdam aan het fotograferen. Juist ook in de winter. De winter heeft een mooier, laag licht. In de zomer ben je afhankelijk van het uurtje na zonsopkomst en het uurtje voor zonsondergang.”

“Ik ben vaak een lange periode bezig met één onderwerp, zoals waterrallen. Iemand zei een keer tegen me: ‘Voor die foto heb je zeker wel een dag in de aanslag gelegen.’ Ja! Maar ik was er eigenlijk máánden mee bezig geweest, haha!"

“Ik bouw vaak schuilhutjes van natuurlijk materiaal en daar gaat een camouflagenet overheen. Ook arrangeer ik het uitzicht enigszins, een tak hier of daar, of ik maak een plekje waar de vogel kan zitten. Het moet wel natuurlijk blijven en vooral aantrekkelijk zijn voor de vogel. Ook gebruik ik voor sommige foto's voer, zoals meelwormen, anders lukt het echt niet.”

“Vlakbij Diemen fotografeerde ik deze ral vanuit mijn hutje. Het zou gaan sneeuwen zag ik op Buienradar, toen ben ik meteen naar mijn hutje geracet. Er lopen twee waterrallen rond, eentje is heel druk, echt een ADHD-ral, de ander is bedeesd. Ik ken ze ondertussen goed, al weet ik nog niet of ze ouder-kind of man-vrouw zijn. Dit was de ADHD’er.”

“Misschien moet ik het niet zeggen, maar eigenlijk is deze foto mislukt! Het was gewoon 11.00 uur op de dag. Ik drukte af met instellingen waardoor de foto onderbelicht werd. Ik baalde ervan, want met die instellingen kan ik eindeloos in de weer zijn. Toen ik beter keek, zag ik juist de bijzondere sprookjesachtige sfeer op deze foto.”

“Dit is een foto van wat langer geleden. Eigenlijk atypisch voor mijn werkwijze, want minder ‘gecontroleerd’ tot stand gekomen. Ik deed toen nog wel eens mee met een wedstrijd van BirdPix. Het thema was 'beweging'. Ik had bij de Molukkenstraat in Amsterdam-Oost gezien, dat de meerkoeten steeds met z'n allen sprintjes trokken als ze werden gevoerd. Dat geeft hier vaart en sfeer aan de foto.”

“Dat het 'maar' meerkoeten zijn, maakt voor mij niet uit. Mijn insteek is de bijzondere foto, niet een bijzondere soort. Ik fotografeer liever een merel in de perfecte setting, dan dat ik in de rij ga staan voor de roodkeelnachtegaal.”

“Vind je het vervelend dat je zo lang moet wachten voor een mooie foto, zeggen mensen soms. Welnee! Dat is juist de charme. Ik zie iets in de natuur en dan ga ik bedenken hoe ik die foto van dat gedrag of die sfeer zou kunnen maken. Ik werk vaak direct bij mij in de buurt, in de omgeving van de stad. Als je er oog voor hebt, tref je daar de meest fascinerende natuur.”

“Deze gekraagde roodstaart fotografeer ik al een paar jaar, die ken ik. Ik heb er echt een band mee. Heel vlakbij zijn leefgebiedje zit ook een zwarte roodstaart, die is veel feller en maakt vaak ruzie met de gekraagde.”

“Voor deze foto kwam heel wat kijken. Ik heb een groothoeklens gebruikt, daardoor is er veel scherptediepte. Bijna alsof je zelf kijkt. Als je een telelens gebruikt, is die scherptediepte veel minder, dan is de achtergrond vaag. Ik moest tevoren met handmatig scherp stellen op een bepaald punt. Daarna was het met een afstandsbediening in de hand afwachten of de vogel precies zo op de camera zou afvliegen als ik had bedacht. Dat lukte!”

“Deze foto is vlakbij de vorige gemaakt. Ik wilde eigenlijk een foto maken van jonge zwarte roodstaarten die voer krijgen van hun ouders. Dat had ik gezien en leek me een fraai beeld. En ook te fotograferen, want zwarte roodstaarten blijven in hun broedgebied rondzwerven, in tegenstelling tot de gekraagde roodstaart. Die zijn meteen weg.”

“En toen zag ik dit. Deze jonge vogels zijn pas twee weken uit het nest. Ze kijken gebiologeerd als twee natuurtoeristen naar de hommel die per toeval neerstreek zonder iets te doen.”

“Waar ik me over blijf verbazen, is hoe snel vogels het biotoop ontdekken waar ze van houden. Ook al is het dichtbij de stad en maar een postzegel groot, ze slaan vaak snel toe en blijven hangen zolang het geschikt blijft. Deze foto is gemaakt in het Science park in Amsterdam-Oost. Nu is het te druk geworden, toen kon ik er ongestoord zitten in mijn eigen schuilhutje.”

“Watersnippen zijn best saaie vogels in hun gedrag. Die kunnen rustig 1,5 uur niks staan te doen. Gelukkig zaten er op deze plek meer, dan is de kans groter op een goede foto. Ze hebben ondiep water nodig, maar ook een stukje waar ze droog kunnen staan. Dat was hier beschikbaar. De achtergrond was wat verder weg, dan krijg je een mooie rustige waas. En dan is het wachten tot er één gaat staan op precies die plek die je wilt, in precies het juiste licht, in precies de juiste houding. Watersnippen zijn schuw, één verkeerde beweging of verkeerd geluid en je bent ze een halve dag kwijt. Wat helemaal niet hielp, is dat hier een waterral rondliep. Die joeg ze steeds weg.”

“IJsvogels doen het nu erg goed na een reeks zachte winters. Ze zijn op veel plekken te zien. Prachtige vogels. Deze foto heb ik gewoon in stadspark Frankendael gemaakt. Na het uitvliegen krijgen die nog te eten van hun ouders. De kunst bij deze foto was dat ik alle drie de vogels scherp wilde hebben. Daarvoor moeten ze wel op een min of meer rechte stok gaan zitten in één lijn. Verder was een statief een absolute voorwaarde en ik heb een klein diafragma gebruikt, waardoor er meer scherptediepte is.”