Vanaf de tweede helft van de jaren tachtig van de vorige eeuw rijdt er elke zaterdag tussen eind april en begin juli een auto met een ladder erop door de zuidoostelijke Achterhoek. De route lijkt grillig, maar is goed doordacht. De ladder is van aluminium en twee keer tien treden lang.
In vaktermen een tweeledige opsteekladder, effectief vijf meter lang. Met twee vingers te tillen en dus ideaal als hij tientallen keren per dag nodig is. De ladder is ons handelsmerk, ons herkenningspunt. Het erf oprijden en doorrijden naar de schuur of de boom waar de nestkast hangt zonder op de bel drukken of op het keukenraam te kloppen, lukt alleen als de erfbewoners de zekerheid hebben dat het goed volk betreft. Goed volk herken je onmiddellijk, bijvoorbeeld aan de ladder op het dak.
Soms hangt de nestkast zo hoog dat onze ladder niet lang genoeg is. Dan moeten we een ladder gebruiken die op het erf aanwezig is. Als ze er geen hebben, wat af en toe voorkomt, gaan we naar de buren, meestal geen probleem. Soms gaat het mis, zoals een keer in Meddo. De kast hangt hoog in een iep. Te hoog voor onze ladder. Zonder ons te melden - niemand te zien en ze kennen ons - lopen we de schuur van de buren aan de overkant van de weg in. De houten ladder hangt op precies dezelfde plek als in voorgaande jaren. Pascal neemt de voorkant op zijn schouder, ik het achterste stuk. Terwijl we het erf aflopen horen we achter ons opeens een redelijk opgewonden: “Hè, wat moet dat daar?”. Enigszins verbouwereerd draaien we ons om; we mochten hun ladder toch gebruiken, de jaren daarvoor? Blijkt de boerderij verkocht - met ladder en al - en de nieuwe eigenaren niet op de hoogte van de toestemming van de vorige bewoners. Na een korte uitleg en over en weer enig gegrinnik, stellen we vast dat vrouw .456 ook dit jaar weer vier eieren heeft gelegd.
35 jaar
Zo begint het eerste hoofdstuk van De steenuil. Het boek dat ik geschreven heb in een poging vijfendertig onderzoek naar steenuilen op een aansprekende manier vast te leggen. Dat was geen geringe klus. Tweehonderd bladzijden dik mocht het worden van de uitgever. Dan moet je keuzes maken. Alleen al over 15 jaar Beleef de Lente valt een boek te schrijven. Toch is het gelukt. Pascal en ik begonnen in 1986 en in 2015 kwam Hugo erbij. Wat zijn we een ongelooflijke hoop te weten gekomen; hoe weinig weten we nog.
Beleef de Lente
In 2007 begon Vogelbescherming met Beleef de Lente. De steenuil was een van de zes soorten waar de camera op gericht stond. Voor ons betekende dat een enorme verdieping. Niet langer waren steenuilen vooral getalletjes; vanaf dat moment werden het indivuduen met eigen gedrag en eigen(n)aardigheden. Een wereld ging open. Natuurlijk is veel daarvan in boek terecht gekomen. De eerste druk is inmiddels bijna uitverkocht, de tweede is in voorbereiding.
De steenuil. Verkrijgbaar bij elke boekhandel en bij Uitgeverij Atlas Contact.
Foto: Piet Hoens.
Steenuilenoverleg Nederland (STONE) is een landelijke werkgroep die steenuilenbescherming en -onderzoek coördineert, stimuleert en faciliteert. Daartoe wordt samengewerkt met relevante binnen- en buitenlandse, professionele en vrijwilligersorganisaties. STONE is een vrijwilligersorganisatie, zonder betaalde krachten.
Bezoek de website van STONE
Vogelbescherming Nederland - Samen voor vogels en natuur
