Kijktip: voorjaars vogelgeluk in Nieuwe Dordtse Biesbosch

Na weken met vooral kou en regen is het vandaag droog met soms een waterig zonnetje. Het ‘gedwongen’ binnen zitten is voorbij, erop uit! Gewapend met verrekijker en fotocamera op weg naar mijn ‘eigen’ vogelparadijs de Nieuwe Dordtse Biesbosch.

Via de Schenkeldijk rijd ik naar boswachterij de Elzen. Even stoppen op de parkeerplaats met daarnaast het klimbos (ideaal voor kinderen). Op de grote plas bij paviljoen de Viersprong zie je in deze tijd nog heel veel watervogels. Kuifeenden, krakeenden, een paar wilde eenden, vooral groepjes mannetjes en een enkele dodaars. Futen zijn al bijna geheel in hun mooie zomerkleed. Hier en daar zijn paren bezig op het water met hun elegante synchrone hofmakerij.

Op naar de volgende stop. Op de kruising ga ik linksaf de Noorderelsweg op. Na een kleine kilometer zie ik aan de rechterkant het monumentje de Stoopbank. Dit monument herinnert aan het droogleggen van de polder de Biesbosch. Het ligt op een terp waarop tot in het begin van de vorige eeuw een kleine boerderij stond. Polder de Biesbosch werd onder vaak erbarmelijke omstandigheden in de crisisjaren aangelegd in het kader van werkvoorziening. Het was werken voor een minimale beloning, of anders geen uitkering!

Het enigszins vervallen monumentje is een prima plek om in alle rust vogels te kijken. Vreemd genoeg kom ik hier zelden vogelaars tegen. Van hieruit kijk je over het water van de Noorderels de rietkragen en de weilanden. Op het hek van het weiland zie ik een gele kwikstaart, een soort die hier regelmatig broedt, op de grond langs een van de poldersloten. Even later zie ik een groepje kleurrijke putters door de hoge populieren fladderen. In het riet komt een blauwborst op gang met z'n zang vol imitaties.

Ik rijd verder. Op de kruising ga ik links af de Elzelingenweg op. Na een kleine twee kilometer parkeer ik mijn auto op het parkeerterreintje P2. Vandaar wandel ik het gebied in. Al van verre zie ik op het drassige land tussen de weg en de grote plas wat wits bewegen. Ja hoor, ze zijn er weer! Door de verrekijker zie ik drie steltkluten ijverig op zoek naar voedsel in de moerassige grond langs de rand van het ondiepe water. Ik speur de plas af en aan de overzijde zie ik er nog vier. Vorig jaar hebben ze hier voor het eerst gebroed en met succes, meer dan zeventien jongen werden er geteld.

Ik loop verder naar de vogelkijkhut aan de linkerzijde van de weg over het smalle pad tussen de rietkragen. Vanuit het westen komt er een groepje lepelaars over die in de grote plas links neerstrijken. Al wandelend naar de hut geniet ik van de vele rietgorzen en rietzangers. De meeste vogels diep in het riet, maar zo nu en dan stijgt er een rietzanger op in een korte steile baltsvlucht, om dan weer luid zingend neer te dwarrelen tussen het riet. Een enig gezicht en je weet gelijk waar ze zitten want na hun landing klateren ze al zingen knorrend, piepend, fluitend weer naar boven. Dan heb je een (lastige) mogelijkheid om ze te fotograferen.

Bij de hut is het aanvankelijk minder ´spannend´. Enkele slob- en krakeenden. Maar dan verschijnt uit het dichte riet een paartje geoorde futen, in vol ornaat met goudgele veren op hun kop en hun felle, bijna lichtgevende rode ogen.

Wat een mooie avifauna heeft dit gebied toch! En ook nog eens prima toegankelijk voor mensen die minder mobiel zijn. De paden en loopbruggen ontsluiten het gebied prima. Kom ook eens kijken en geniet mee.