Wat gebeurt er eigenlijk als de camera’s uitstaan?

Mark Hessels | dinsdag 4 maart 2025 | Vind ik leuk | Bewaar deze blog | 127x

18 januari en even erg koud buiten. Dat vinden de vlinders aan het plafond ook.

Huh, is er wat veranderd dan?

Tja, ik wil jullie niet teveel teleurstellen zo aan het begin van het seizoen, maar de kerkuilen hebben jullie eigenlijk niet echt gemist. Zonder blogs, zonder clipjes, zonder chat en zelfs zonder OZ (hoewel daar stiekem nog wel iets doorgelopen heeft) is hun leven gewoon doorgegaan alsof er helemaal niets veranderd was. Dat was in menig huiskamer wel even anders. Tenminste, als ik de reacties op FB zo voorbij zag komen als ik af en toe een korte update over onze uilen plaatste.

M bleef, als gebruikelijk, af en toe even bij mijn kantoorraam langskomen en nam regelmatig de tijd om even bij te praten. Met de kids de deur uit, zag hij er erg ontspannen uit. V en hij waren zich er in ieder geval niet van bewust dat hun mediacarrière even een paar maanden op een laag pitje was gezet.

7 maanden in een notendop

Nadat de camera’s half juli offline gingen hebben de 3 jongen (K1, K2 en K3) nog tot eind juli samen rond de kast gehangen. Toen zijn kort na elkaar K1 en K2 uit zicht geraakt. K3 heeft daarna nog even de kast alleen voor zich zelf gehad. Hij is met zekerheid nog op 9 augustus gezien en daarna was overdag de kast leeg. ’s Avonds vlogen er nog wel regelmatig kerkuilen over het erf en door de hooiberg, maar daar was niet meer van vast te stellen wie dat nu precies allemaal waren.

Dan volgen de rest van augustus, september en een groot deel van oktober, waarbij de uilen ’s nachts regelmatig in de hooiberg waren, maar overdag nooit in de kast bleven. Terwijl de parasieten daar een beetje zaten te verhongeren hadden M en V hun intrek genomen in hun nazomerhuisje.

Intermezzo bosuilenkast

25 oktober had ik gepland om de oude bosuilenkast uit de boom te halen. Hij was te slecht geworden om volgend seizoen nog gebruikt te worden door (bos-)uilen en dan kun je hem maar beter preventief weghalen. Maar er is natuurlijk altijd een kans dat er op dat moment toch nog bewoners in zitten, dus ik had mijn telescoop vangnet meegenomen en was voor de zekerheid ook maar tegen zonsondergang gegaan, zodat eventueel verstoorde uilen vrij snel daarna in de nacht konden verdwijnen.

Mijn vermoeden klopte. Een kerkuil glipte als een gladde aal tussen de kast en het net door en verdween tussen de bomen. Voor de zekerheid toch het net nog maar even ervoor gehouden en een beetje tegen de kast getikt en ja hoor, daar vloog M zo het vangnet in. Dat het M was kon ik uiteraard zien aan zijn ringnummer, dat we in 2023 ook al eens hadden afgelezen. M keek me wel wat verwijtend aan (‘Judas!’), maar was net als vorige keer erg ontspannen. Hij zag er goed uit, was goed op gewicht en na een korte controle verdween hij achter de andere uil aan de bosrand in, waar het al langzaam donker begon te worden.

Tja en die andere uil was natuurlijk heel waarschijnlijk V, die ons vorig jaar ook al wist te ontglippen. Helemaal zeker weten we dat natuurlijk niet, maar ik durf er eigenlijk wel wat om te verwedden. Was ze ons toch weer te rap af….

De kast was inderdaad helemaal op en had een volgende herfststorm waarschijnlijk niet overleefd. Hij was ook flink gevuld met kerkuilenballen en onderin zelfs sporen van een bosuilennest van jaren geleden.

Het vervolg van de notendop

Terug naar onze samenvatting. De dagen erna werd het erf flink ondergescheten. Ik ga er maar van uit dat dit een soort wraakactie van M en V was om te laten merken wat ze van mijn gedrag rondom de bosuilenkast vonden. Maar het wees er ook wel op dat ze weer veel vaker op het erf aanwezig waren. En nog geen drie dagen later zat V opeens voor het eerst weer een hele dag in de camerakast.

Daar heeft ze ongeveer een week lang iedere dag alleen gezeten, met ’s nachts bezoek van M. Gevolgd door een paar rommelige dagen en op 6 november zaten ze voor het eerst weer overdag lekker samen in de camerakast. Toen heeft M nog een weekje ‘hard to get’ gespeeld, maar sindsdien zijn ze overdag alle dagen in de kast gebleven.

De lente begint vroeg dit jaar

We weten natuurlijk niet 100% zeker of dit hetzelfde paartje is, maar die kans is toch wel vrij groot. Het is in ieder geval een koppel dat helemaal op elkaar afgestemd is en er wordt al weer een paar weken volop geknuffeld, gekird en gekrijst en gepaard. De eerste prooioverdracht hebben we nog niet gezien. Het kan natuurlijk zijn dat we hem gemist hebben en anders laat dat vast niet lang op zich wachten.

Het weer is natuurlijk ontzettend zacht (veel te zacht voor eind februari naar mijn smaak). De velden beginnen al aardig op te drogen. De voortekenen voor een beter muizenjaar zijn zeker aanwezig en de uilen lijken dat ook zo te vinden. Niet alleen hier maar ook op veel andere plekken in Nederland zijn de voorbereidingen al in volle gang. Heel benieuwd hoe dat allemaal gaat verlopen dit jaar.

6 februari: de winter is al weer voorbij, maar binnen zitten is wel zo comfortabel.,

Vind ik leuk
Bewaar deze blog

Meer over