Tafelmanieren

Ronald van Harxen, STONE | zondag 22 maart 2020 | Vind ik leuk | Bewaar deze blog | 790x

De vork

Ruim 10 jaar later, toen ik voor het eerst - aan tafel bij een middenstandsvriendinnetje - geacht werd mijn vork in de linkerhand te nemen en met een mes in de vrijgekomen rechter de ongeprakte doperwtjes erop te schuiven ging dat hopeloos mis. Niet alleen rolden ze er direct aan de andere kant weer af, maar tijdens het naar de mond brengen, maakten de meeste een vrije val naar beneden om met een zacht plofje in de appelmoes te belanden. Hoe moelijk om zo'n vork met links horizontaal te houden! Na een aantal mislukte pogingen nam ik - rood tot achter de oren - de vork maar weer in de rechterhand, in een vertwijfelde poging de maag te vullen en mijn gezicht te redden. Een paar dagen later maakte het vriendinnetje het uit. We pasten toch niet zo goed bij elkaar, meende ze. Mijn tafelmanieren - of liever mijn gebrek eraan - speelden geen enkele rol, beweerde ze. Later vertrouwde ze me toe dat haar ouders enige 'zachte' drang hadden uitgeoefend. Middenstanders en arbeiders hoorden toen nog niet bij elkaar aan tafel. Mijn tafelmanieren hadden dat maar weer eens bevestigd.

Volgens het etiquettehandboek

Zo is het ook bij uilen. Kijk voor de aardigheid eens de clipjes Niet door mijn strot bij de bosuil en Lekkere maaltijd bij de kerkuil. Wat een geknoei en gestuntel! Je zou er onpasselijk van worden. Nooit met mes en vork leren eten, da's wel duidelijk. Vergelijk dat eens met hoe een steenuil aan tafel gaat in Eerste prooi, een muis. De vers gevangen muis wordt netjes met de rechterpoot vastgehouden en in kleine hapjes naar binnen gewerkt. Niet schrokkerig en zonder bestek te gebruiken zoals bij beide achterneven, maar beschaafd en welopgevoed. Keurig zoals het volgens het etiquettehandboek moet. En vergelijk ook eens de duur van de maaltijd. Wij waren vroeger in een vloek en zucht klaar: soep, aardappels, groente, vlees en saromapudding werden zonder noemenswaardige pauze achter elkaar naar binnengeschoven. Bij mijn middenstandsvriendinnetje duurde alleen al het nuttigen van het voorgerecht langer. Kerk - en bosuilen denken ook maar een ding: zo snel mogelijk het bord leeg. Steenuilen doen het anders, ongeveer zoals mijn middenstandsvriendinnetje, met lange pauzes tussen de gangen. Een goed gesprek. Pas rond tienen wordt de maaltijd beëindigd.

Afkomst verloochent zich niet.

Met heel veel oefenen - honderden doperwtjes later - heb ik het uiteindelijk redelijk onder de knie gekregen. Toch moet ik me regelmatig nog inhouden om niet het mes erbij neer te gooien, de vork in de rechterhand te nemen en gewoon weer ouderwets te schuiven. Dat is ook een van de geneugten van het veldseizoen. Patat hoef je niet met mes en vork te eten, eigenlijk niet eens met een vork. Puur genieten! Wat dat betreft lijk ik - moet ik eerlijk bekennen - ook meer op een kerk- of bosuil, dan op een steenuil. Afkomst verloochent zich niet. Ik zal dan ook nooit een echte steenuil worden, hoeveel ik ook van ze houd - net als ik van mijn mooie middenstandsvriendinnetje deed. 

Steenuilenoverleg Nederland (STONE) is een landelijke werkgroep die steenuilenbescherming en -onderzoek coördineert, stimuleert en faciliteert. Daartoe wordt samengewerkt met relevante binnen- en buitenlandse, professionele en vrijwilligersorganisaties. STONE is een vrijwilligersorganisatie, zonder betaalde krachten. Bezoek de website van STONE

Vind ik leuk
Bewaar deze blog

Meer over