Slechtvalken zijn eindelijk uit de kast. En vliegen! Nieuwe updates

Piet J. van den Hout | vrijdag 7 juni 2019 | Vind ik leuk | Bewaar deze blog | 1111x

update vrijdag 7 juni 2019:

ESP was de eerste, donderdag 6 juni om 13:03. Zij is als tweede uit het ei gekropen en was bij de eerste vlucht 44 dagen oud.

ESR, die als eerste uit het ei kroop, ging vanmorgen om 6:24 vliegen vanaf het rooster. Zij is 46 dagen oud.

ESS, als laatste uit het ei gekomen, vloog vanmorgen eerst met een vliegsprong naar de camstellage en vloog om 9:05 echt een stukje van de toren af. Zij is 45 dagen oud.

Nu 11:45, zijn de jongen even uit beeld. Ze zijn waarschijnlijk naar een andere ring of dak. We verwachten ze terug op de ring van de kast of op dak als ze uitgerust zijn.

Om 13:06 was ESP terug bij de kast, en kreeg daar van haar ouders een duif.

update zondag 2 juni 2019:

Zondagochtend zijn alle drie de jongen van het rooster op de ring achter de kast gestapt.
Naar verwachting blijven ze daar een paar dagen oefenen voordat ze kunnen vliegen.
Ze zijn te zien op roostercam en op dakcam, deze is nu achter de kast gericht.

Ook wanneer ze gaan vliegen, zijn ze niet altijd uit beeld. Ze komen terug! Ze blijven tot het najaar bij hun ouders op de toren wonen.

(updates door Margot team slechtvalk)

Blog van Piet:

Binnenkort, dat is ongeveer veertig dagen nadat ze zich uit dat kleine universum van het ei bevrijdden en toetraden tot de wereld van de nestkast, is het voor onze jonge valken tijd om hun horizon nog verder te verbreden.

Op de rand van de kast kijken ze uit over onbestemde vertes. Ze zien hoe hun ouders zich van de toren storten, zich met grote vaart verwijderen totdat niet meer dan een stip van hen overblijft. Van ongeduld slaan ze met hun vleugels. Ze knikken met de kop om met de diepte vertrouwd te raken.
 
Zouden ze het een beetje eng vinden om zich straks in die afgrond te storten? Die abrupte overgang te ervaren van vertrouwen in je voeten naar vertrouwen in je vleugels?
 
Uit mijn eigen ervaringen van bungy jumpen en parachutespringen weet ik hoe de zwaartekracht je met een duizelingwekkende versnelling naar de aarde trekt. Dat geldt natuurlijk voordat het elastiek de rem erop zet of de parachute de vaart eruit haalt. Als we die parachute vereenzelvigen met de vogelvleugels, kunnen we wellicht een klein beetje invoelen wat er door hen heen moet gaan.

Opwindend

Moet het niet een machtig gevoel zijn, ineens die ruimte, dat overzicht, die nieuwe mogelijkheden? Van honderden meters hoogte naar beneden te stuiven, door snelle vleugelslag zelfs meer te versnellen dan de zwaartekracht, wentelend om je as om de prooi, die nu nog een stip is ver onder je, scherp in het oog te houden? Om die prooi te zien opzwellen totdat je hem trefzeker met je stevige klauwen een oplawaai geeft?
 
Het kan haast niet anders dan dat valken op dat soort momenten opwinding en vreugde ervaren.

De valken zullen het ons nooit vertellen. De taalfilosoof Wittgenstein zei immers al dat als een leeuw kon spreken, wij hem niet zouden kunnen verstaan. Hij leeft in een andere wereld. Maar zouden de gedragingen, zoals de vliegkunst, die hun fitness vergroten, niet worden bevorderd door positieve prikkels, zoals pure vreugd? Spreekt uit de speelsheid van jonge dieren niet evenzeer een zekere levensblijheid? Waarom zou dat anders werken bij dieren dan bij ons, hun afstammelingen?
 
Ach, misschien moeten we maar zwijgen, waarover we niet spreken kunnen, zoals dezelfde Wittgenstein al adviseerde. Niet te veel denken. Maar ons eenvoudigweg blijven verwonderen over al die mooie kunsten die de slechtvalken ons laten zien.

Slechtvalk in stootduik (Sitz Mountains, Canada)

Vind ik leuk
Bewaar deze blog

Meer over