Terwijl ik zit te twijfelen over mijn blog voor morgen begint het mannetje bosuil te roepen naast mijn raam. Nog geen kwartier later komt man kerkuil luid schreeuwend voorbij met zijn eerste woelmuis van vanavond in zijn klauwen. Genoeg inspiratie voor het volgende blog.
Gisteren even op bezoek in de hooiberg; een jonge appelvink.
Van ‘gewoon mooi’ naar paradijs
In mijn vorige blog schreef ik dat deze kerkuilen in een bovengemiddeld goed jachtgebied wonen en dat zien we gelukkig ook nog iedere nacht terug in de prooi-aantallen. Maar hoe wordt een gebied nu bovengemiddeld goed, want misschien ligt daar wel een deel van het antwoord op de vele natuurproblemen waar we in Nederland mee kampen.
Eerst maar de credits delen, want het zag er hier al fantastisch mooi uit toen we hier 6 jaar geleden neerstreken. En toch kwamen we er vrij snel achter dat het wel allemaal een mooi groen decor was, maar dat toch een hele hoop van de spelers ontbraken, zowel bij de planten als dieren. Krijgen we al die bewoners weer terug hier en hoe dan ?, was eigenlijk meteen al de grote uitdaging.
Natuur laat zich niet dwingen
Bij zo’n project past ook vooral bescheidenheid en geduld. Onze rol is beperkt, maar niet onbelangrijk. Wij kunnen dingen weghalen die nadelig zijn (gif, overbemesting, teveel bestrating, verstoring) en vooral meer variatie in het gebied brengen (planten van hagen in plaats van prikkeldraad, graven van een amfibieënpoel, schuilplekken en nestgelegenheid creëren voor insecten, vogels en kleine zoogdieren En dan begint het grote wachten. Want wij kunnen het dan wel een geschikt terrein vinden, maar daar moeten al die planten en dieren het wel mee eens zijn, als ze deze plek überhaupt al kunnen vinden.
Geef natuur de ruimte
Dat hoor je wel vaker, maar de ruimte geven betekent dat je af en toe ook gewoon letterlijk even aan de kant moet gaan en wat van je comfort in moet leveren. Want het is dan misschien leuk om veel muizen (en ratten) op je erf te hebben omdat dat zo gunstig is voor de uilen en de marters, maar dan moet je ook accepteren dat er weer een parasol is stukgeknaagd door een bosmuizenmoeder die nestmateriaal zocht. En als je dan eindelijk de insectenstand wat verbeterd krijgt betekent dat ook dat je met enige regelmaat gestoken en gebeten wordt. Wat vroeger trouwens de gewoonste zaak van de wereld was, maar ik vraag me wel eens af hoeveel mensen dat er nu echt voor over zouden hebben om iets aan de biodiversiteitscrisis te doen.
De beloning is onbeschrijfelijk
Al die kleine ongemakken van samenleven met de natuur (in plaats van de natuur aan banden leggen) vallen wat ons betreft in het niet bij alles wat je ervoor terug krijgt. Jullie kennen natuurlijk allemaal de kerkuilen die nu al weer 6 jaar hier leven, maar de lijst is echt eindeloos. Alleen de afgelopen paar weken al. De appelvinken en spechten die hun jongen mee terug brengen naar ons erf om te eten. De kolonie van 47 gewone dwergvleermuizen die onze spouwmuur bewonen. De terugkeer van de boerenzwaluw in de geitenstal. De zeldzame grote vos die uit zijn pop kwam kruipen en de grote weerschijnvlinder die iedere dag over het erf dwarrelen. De zwangere levendbarende hagedis die heel binnenkort de populatie verder uit gaat breiden en de hazelworm die iedere dag stilletjes wegglijdt als ik langs kom met de geiten.
Wat moet ik nou met dit verhaal ?
Ja, dat moet iedereen vooral zelf weten natuurlijk. Het heeft mij vooral geleerd dat je niet op je buren, de gemeente of de overheid moet wachten en dat je gewoon vandaag nog met je eigen bijdrage moet beginnen als je wil dat er iets verbetert. Plant een boom, een hegje, laat een rommelhoekje in je tuin lekker liggen. Breng al het gif morgen naar de afvalverzameling en koop nooit meer nieuwe. Wip een paar stenen uit je tuin of je stoep en laat een paar wilde planten (aka onkruid) gewoon lekker groeien. De meeste insecten zijn er dol op en ze kunnen verrassend mooi zijn.
En… geniet vooral ook lekker verder van dit prachtige kerkuilen gezinnetje.
Vogelbescherming Nederland - Samen voor vogels en natuur
