Oud en nieuw

Ronald van Harxen, STONE | zondag 1 mei 2022 | Vind ik leuk | Bewaar deze blog | 365x

Winterswijk

Zij op de eieren, hij in een hoek. Dat is wat ik zie als ik voorzichtig de ene helft van het dak van de kast verwijder. We zijn op de plek van de vorige camerakast, Henxel Winterswijk. Tot en met vorig jaar konden we vanuit onze luie stoel hun verrichtingen volgen, nu moeten we er de ladder voor op. Drie eieren, zoveel tel ik er als ik haar voorzichtig optil - verbazingwekkend hoe rustig ze het zich laat welgevallen - en aan Pascal geef. Die constateert aan de hand van het ringnummer dat het de vrouw is die zich in mei 2017 meldde toen de toenmalige vrouw des huizes door een steenmarter werd gegrepen. Ook de man bleek dezelfde als die ik het vroege najaar van 2016 in de camerakast aantrof en ringde. Minstens zeven jaar oud is hij inmiddels.

Het stel is dus nog bij elkaar. Voor het zesde achtereenvolgende jaar. Wauw, dat moet wel echte liefde zijn! Hopelijk komen de eieren dit jaar wel uit en kunnen we over een aantal weken drie jongen ringen.

Lichtenvoorde

Overal spleten tussen de balen hooi. Sommige klein, andere groter. Terwijl we langs de achterkant van schuur lopen, wijzen Peter en Evert ons op de grootste. Ik zet de ladder tegen de muur en schijn met de zaklamp naar binnen. Een betrekkelijk grote ruimte tussen twee balen in. Direct valt mijn oog op twee hagelwitte eieren. "Gevonden!" roep ik enthousiast naar beneden. Wel enige twijfel omdat ze niet netjes bij elkaar liggen, maar enigszins apart van elkaar. Als Pascal ook een kijkje neemt ziet hij dat het er niet twee zijn, maar vier. Verscholen achter elk ei dat ik zag ligt er nog een. Twee keer twee. Bijzonder. Ze voelen steenkoud aan, onbebroed nog of al verlaten.

Als we de eieren wat nader bekijken valt op dat ze spitser toelopen dan een steenuilenei normaliter doet. Zijn het wel steenuileneieren? Mede gezien de openheid van de nestplek concluderen we dat ze waarschijnlijk niet van een steenuil zijn, maar van een holenduif. Zo'n open hooizolder is blijkbaar ook ideaal voor hen. Ook op andere plekken  treffen we, op aanwijzen van Peter en Evert een nest. Holenduiven leggen bijna altijd twee eieren. Twee mislukte pogingen dus. Van een en hetzelfde paar, of van twee verschillende?

Maar waar zitten dan toch die steenuilen? Hoe goed we ook vanaf de buitenkant zoeken, we vinden niks. Mogelijk gaan ze tussen het hooi ergens een hoekje om. Misschien wel op de plek waar de duiveneieren liggen en is dat de reden dat die verlaten zijn. De puzzel is nog niet gelegd, helaas. Maar we geven de moed niet op. Daarover een volgende keer.

Onderschijt moet er zijn.

Toen ik op een andere plek het mannetje overgaf aan Pascal spoot er een sierlijke sliert witte schijt recht in  zijn  gezicht. Het droop van zijn snor af, zo zijn mond in. Had hij geen bril gedragen, zou een deel in zijn oog terecht zijn gekomen. Nu wordt Pascal wel vaker bescheten, - ik zelden - maar zo recht in zijn gezicht kwam niet eerder voor. De dader: 3.747.949 - fanatieke en geheugenvaste kijkers herkennen hem als een van de jongen van de cameralocatie Winterswijk 2018. Dat was nog eens een leuk weerzien! Voor mij dan, voor Pascal iets minder, want met het uitspugen van de schijt kwam zelfs nog een stukje pizza peperoni mee, eerder die avond genuttigd. 

Opnieuw dus een jong van de camerakast dat aan de buurt gehecht bleek: een verp;aatsing van slechts 830 meter. Het was de eerste keer dat we hem troffen, maar niet onmogelijk dat hij er ook in 2019 en daaropvolgende jaren al zat. Toen werd er wel gebroed, maar troffen we de heer des huizes niet thuis. Geringd op 9 juni 2018 is hij dus bijna vier jaar oud.

Behalve schijten kan hij ook schreeuwen. De plek valt binnen het gebiedje dat ik elk jaar afloop op roepende mannen en deze jongeheer liet er de afgelopen jaren geen twijfel over bestaan dat hij de onbetwiste baas was in Henxel. Hij 'wiewde' nog toen ik al hoog en breed bij de volgende stond, honderden meters verderop. Een macho´tje dus, niet te beroerd om iemand te onderschei(ijt)den. 

Steenuilenoverleg Nederland (STONE) is een landelijke werkgroep die steenuilenbescherming en -onderzoek coördineert, stimuleert en faciliteert. Daartoe wordt samengewerkt met relevante binnen- en buitenlandse, professionele en vrijwilligersorganisaties. STONE is een vrijwilligersorganisatie, zonder betaalde krachten. Bezoek de website van STONE

Vind ik leuk
Bewaar deze blog

Meer over