Lieve zus

Ronald van Harxen, STONE | zondag 8 maart 2020 | Vind ik leuk | Bewaar deze blog | 910x

3.801.707

... zich om mijn poten en onderlichaam sloot. Ik wilde wegvliegen, maar kon geen kant op. Er zat niets anders op dan me lijdzaam uit de kast te laten hijsen. Beneden keek ik in de glinsterende ogen van twee ongewassen types, een met een pet op en een ander met een snor. De snormans gaf me aan de pet die zijn bril afzette en hardop het nummer aflas dat op de ring om mijn linkerpoot stond: 3.801.707. Met ongeloof in zijn stem herhaalde hij het nummer 3.801.707."Maar .... dat is ... het broertje van 3.801.706 ... het vrouwtje van de camerakast!"

Flashback

Van schrik kreeg ik een flashback: ik had die gasten eerder gezien, die snor, die haren, die pet, die ... maar waar en wanneer? Plotseling schoot het me te binnen: 20 mei 2016, ik woonde nog thuis. Ik was nog maar 12 dagen oud en had net 2 dagen mijn ogen open. En dan zie je een paar van die monsterlijk grote gedrochten. Ken je dat boek van Roald Dahl nog, dat mama altijd voorlas, over die Grote Vriendelijke Reus? Nou zoiets. Ik schrok me het apezuur! Samen met jou en onze kleine broer werd ik op een weegschaal getild. 93 gram hoorde ik ze zeggen. Gelukkig duurde het bezoek maar even en kropen we een paar minuten later weer onder onze moe. Het duurde echter wel een uur voor ik de schrik weer te boven was en jij bibberde ook nog een hele tijd herinner ik me.

Een ring om de poot

Een week later waren ze er weer. Tering! Alle drie werden we opnieuw gewogen. Jij was het zwaarste weet ik nog: 155 gram. Ik 136 gram en ons broertje - die net de laatste muis naar binnen had gewerkt, 132 gram. Ook maten ze wie van ons de langste vleugel had, joost mag weten waarom. Jij had de langste volgens mij. Daarna kwam ik. Voordat we weer terug mochten de kast in (moe was er gelukkig ook) kregen we een ringetje om onze linkerpoot. Jij met eindcijfer 6, ik met 7 en broertjelief met 8. 

Weet je nog dat margarinebakje?

Toen we 34 dagen oud waren, kwamen ze weer het erf op rijden. Ik herinner me het geluid van die diesel die altijd net effe te hard kwam aanrijden, als de dag van gisteren. Onze broer piepte er snel tussenuit, maar wij beiden drukten ons stevig tegen de achterwand van de kast. Misschien zag hij ons niet. Stom! Even later zat ik weer in dat domme margarinebakje om gewogen te worden. "164 gram, een stevige jongen", hoorde ik pet mompelen. Jij was met 189 gram lekker "mollig".

Buren!

Daarna nooit meer weer gezien die gasten. Tot afgelopen vrijdag dus. Om de een of andere reden waren ze dolblij me weer te zien. Nou, dat gold niet voor mij. Rare jongens! Ik hoorde ze echter ook over jou praten: 706 en dat je maar 500 meter verderop zou wonen. Ingetrokken bij onze buurman toen diens vrouw door een marter werd gepakt. Je had al altijd al een oogje op hem, herinner ik me. Je hebt toch niet die marter ... Wat ze ook zeiden was dat je een filmster was geworden; wereldberoemd zou je zijn. Tjee zus, dat had ik nooit achter je gezocht! Maar mooi!! Binnenkort kom ik een keer een muisje lenen, we zijn immers buren. En wie weet word ik dan ook ontdekt! Als 707!

Je liefhebbende broer.

Het bovenstaande is het relaas - vrij naar de waarheid - van de terugvangst van de broer van onze cameravrouw. Beide werden op 27 mei 2016 geringd bij de buren op 200 meter. Broer 707 troffen we op 21 februari van dit jaar in een nestkast 500 meter verderop. Ook hij bleef in de buurt dus, op roepafstand zelfs. Het is niet onmogelijk dat we hem binnenkort - van ver weg - voor de camera's horen roepen: Zuhus! Zuhusje!

Steenuilenoverleg Nederland (STONE) is een landelijke werkgroep die steenuilenbescherming en -onderzoek coördineert, stimuleert en faciliteert. Daartoe wordt samengewerkt met relevante binnen- en buitenlandse, professionele en vrijwilligersorganisaties. STONE is een vrijwilligersorganisatie, zonder betaalde krachten. Bezoek de website van STONE

Vind ik leuk
Bewaar deze blog

Meer over