Nu het cameraseizoen er bijna op zit, neem ik jullie graag nog even mee terug naar helemaal in het begin, net voordat de camera’s aangingen. Wie had toen durven hopen op zo’n prachtig en veelbewogen kerkuilenseizoen ? Ik niet in ieder geval.... Nu, 66 blogs en 138 clips later weten we wel beter 😍🥰
Vraag mij niet om het mooiste beeld te kiezen van dit jaar. Er zijn er honderden; de ene nog mooier dan de andere.
Dramatisch begin met een positief randje
De eerste week van februari, met een korte periode van hevige kou en sneeuw leek een dramatisch begin voor de BdL kerkuilen op te leveren. Het territoriale paartje was korte tijd allebei uit beeld en daarna is alleen het mannetje maar teruggekomen. Zijn pogingen om een nieuwe partner te vinden leken niet erg succesvol, maar uiteindelijk na een scharreltje tussendoor, trof hij het vrouwtje die wij allemaal hebben leren kennen als V en als moeder van ons BdL nest.
Hoe dat ook al weer precies ging en hoe belangrijk die floater gemeenschap daarbij was kun je teruglezen in 2 blogs uit die periode. De belangrijkste les blijft eigenlijk dat hoe dramatisch het in onze ogen ook lijkt, de natuur daar altijd wel een oplossing voor heeft en dat dit soort gebeurtenissen gewoon thuishoort in de evolutie van de kerkuil, die al heel wat langer terug in de tijd gaat dan de BdL camera’s.
Wisselende prooibeschikbaarheid.
Uit het land kregen we begin dit jaar hele wisselende berichten over de beschikbaarheid van prooien (m.n. muizen) en hoewel de situatie in Woold gunstig leek, moesten we maar even afwachten of M en met name V dat ook zo zag.
Met 8 eieren gaven zij een duidelijk signaal dat ze vertrouwen hadden in elkaar en in de lokale voedselsituatie. Vele slapeloze nachten en een hoop gestaar en gepuzzel later wisten we dat uiteindelijk 6 eieren uitgekomen waren. Een prachtige start; vooral omdat de prooiaanvoer ook behoorlijk goed leek te blijven.
De kuikens groeiden goed en zelfs onze nakomers K5 en K6 konden dankzij de prima prooiaanvoer goed meekomen. Ik hoopte echt dat een aantal doemdenkers eindelijk ongelijk zou krijgen, omdat we uit nestkastonderzoek weten dat het uiteraard regelmatig ook gewoon wel goed gaat en ook de jongere kuikens uiteindelijk uitvliegen. Nadat K5 en K6 de eerste hobbels overwonnen hadden groeide het vertrouwen, maar een periode van 3-4 dagen met uitzonderlijk slecht weer en beperkte prooiaanvoer werd ze toch nog noodlottig. De natuur eiste weer eens zijn tol, hoe graag we dat ook anders gezien hadden. In veel muizengezinnen op ons erf werd dit bericht echter met gejuich ontvangen. Voor hen was de kans op overleving weer een stukje toegenomen.
Vier dikke juvenielen
3 juli werden vier enigszins gezette juvenielen uit de nestkast getakeld om gewogen, gemeten en geringd te worden. Een prachtig stel, bijna volwassen uiltjes, goed op gewicht (ca. 10% boven het streefgewicht) en ogenschijnlijk in prima conditie. De prooien bleven daarna maar binnenkomen; met één nacht van zelfs 29 prooien (bijna 6 ons vlees) ! Dus er waren wat zorgen of ze uiteindelijk wel via het uitvlieggat eruit zouden kunnen. Precies een week later gingen K1 en K3 ondanks de prima catering toch voor het eerst de hooiberg in en 3 dagen later volgden ook K2 en K4.
De prachtige taferelen die daarna volgden zijn in minstens tien clips vastgelegd die stuk voor stuk de moeite waard zijn om nog eens terug te kijken (en misschien daarna nog eens…). Na wat klunzige oefenvluchtjes met regelmatige noodlandingen zag je per dag de behendigheid toenemen. De trainingen werden af en toe onderbroken door M of V die met een noodgang de hooiberg in kwam voor een prooioverdracht en hoewel het steeds moeilijker werd om bij te houden hoeveel prooien er werden aangeleverd en aan wie was het wel duidelijk dat iedereen nog steeds meer dan genoeg kreeg.
Voorbereiden op het afscheid
Ja echt daar op voorbereiden lukt natuurlijk bijna niet, maar toen de vier steeds vaker buiten de hooiberg gingen vliegen werd wel duidelijk dat het moment van uitvliegen snel dichterbij komt. Aan het nachtelijk gekrijs en de vele schijtsporen op het erf was te zien dat de eerste week de vluchtjes nog dichtbij de hooiberg bleven, maar ook dat begint langzaam te verschuiven. Gisterenochtend trof ik een jong luid bedelend in een boom aan de overkant van de weg.
En toen opeens kwam na een nacht K2 niet meer thuis, in tegenstelling tot de ander drie die iedere dag nog in de kast doorbrengen. Vele vragen en eigenlijk geen antwoorden. Misschien huist hij ergens buiten de kast en wordt daar nog bijgevoerd door zijn ouders. Misschien is hij geslagen door een (jonge) oehoe, die daardoor weer een betere overlevingskans heeft. De kans dat we het echt gaan uitvinden is niet zo groot. Kerkuilringen worden vooral bij verkeersslachtoffers nog wel teruggevonden, maar in de natuur veel minder vaak. Dus als K2 niet opeens nog een keertje langskomt in de hooiberg hebben we waarschijnlijk al afscheid van hem genomen.
Dan resten ons drie prachtige jongen, die een uitstekende start hebben gekregen en hopelijk hun rol kunnen gaan spelen in het in versterken van de kerkuilenpopulatie. Want hoe emotioneel we misschien ook betrokken zijn geraakt bij deze toevallige hoofdrolspelers, het enige dat uiteindelijk echt telt is het behoud van de soort.
Ik hoop ooit nog eens wat terug te horen hoe het ze vergaan is. Of ze naar Polen zijn gevlogen of in Woold zijn blijven wonen. Of ze nog een half jaar hebben geleefd of nog 7 jaar. Of ze nog veel nakomelingen op de wereld hebben gezet, etc, etc.
De camera’s gaan binnenkort offline. Uiteraard blijf ik het van dichtbij volgen en via FB Grenslicht zal ik regelmatig wat laten horen als er iets te melden valt. Het was weer een erg boeiend seizoen, waar ik met veel plezier aan terug ga denken.
P.S. Omdat Mary zichzelf niet gaat bedanken in haar afsluitende blog, doe ik dat hier maar alvast 😉. Top dat je er weer bij was Mary.
K1 en K3 in kleur bij de kast; dit soort beelden staan nu al voor altijd in mijn geheugen gegrift 😍
Vogelbescherming Nederland - Samen voor vogels en natuur
