Het zijn toch je kinderen hè

Mark Hessels | vrijdag 5 juli 2024 | Vind ik leuk | Bewaar deze blog | 150x

K1 (?) eerste (heel) voorzichtige stapjes buiten de hooiberg.

De tafel is gedekt

K1, K2 en K3 ravotten de hele nacht door de hooiberg heen. Nog steeds vele prachtige momenten om te bekijken. En tussen al dat geklier door zie je van tijd tot tijd M en V weer de hooiberg in vliegen met het volgende hapje, want ‘je zult wel honger hebben van al dat buiten spelen’.

De tafel blijft zo goed gedekt. Aan prooien geen gebrek. Dat past ook wel echt bij deze periode; zelfs in matige muizenjaren komt in de zomer de muizenstand toch meestal redelijk op gang en daar profiteren deze drie overlevers nu volop van.

‘Hé M, lang niet gezien, of uh…ik bedoel lang niet gesproken.’

Ik vond het wel weer eens tijd om M een keer te spreken. Ik was erg benieuwd wat hij nou uiteindelijk van dit seizoen vond. Afgelopen week troffen we elkaar weer bij mijn kantoorraam. Gelukkig was het voor de verandering weer even droog.

‘Zo, jij ziet er lekker afgetraind uit!’

M: Ja, en nu hoop je natuurlijk op een compliment terug….

‘Hé, kom op M, ik bedoelde het echt oprecht. Je zit strak in de veren, zal ik maar zeggen.’

M: Ja, die zorg voor zo’n opgroeiend gezin gaat je niet in de kouwe veren zitten. Ik snack nog wel eens wat onderweg (redactie: dat is echt zo), maar voor de rest is het toch topsport, zelfs als de muizen in grotere getalen zijn en wat minder ver weg zitten. Aan het eind van het seizoen zijn zowel V als ik flink afgevallen en wegen die koters doorgaans meer dan wij zelf.

‘Tja, het zijn toch je kinderen hè?’

M: Ja, dat kan wel zo zijn, maar het houdt wel een keer op natuurlijk. Als we niet oppassen gaan wij zelf zo mager de winter in dat we zelf in de problemen komen. Dus ik denk er serieus over om ze binnenkort maar eens de buurt uit te jagen…

‘Nou, is dat niet een beetje erg vroeg? Ik krijg niet de indruk dat ze al begonnen zijn met zelf jagen.’

M: Begin jij nou ook al? Je lijkt V wel. Die vindt het ook nog veel te vroeg en wil ze het liefst nog maanden bij zich houden. En maar verwennen en volproppen met de een na de andere muis. Zo leren ze het nooit zelf. Nee, ik ga ze binnenkort op rantsoen zetten, dan moeten ze wel. Ik houd het natuurlijk wel een beetje in de gaten, maar ze hebben inmiddels zoveel praatjes dat ze ook maar eens moeten laten zien wat ze nou helemaal kunnen. Ze vliegen ook al overal en nergens en wij maar zoeken waar die prooien heen moeten. Nee, deze jongen gaat eens een beetje beter voor zich zelf zorgen. Ik ben ook niet meer de jongste (redactie: en ook dat klopt, op 10 juni (of eigenlijk nog een paar weken daarvoor) is M acht jaar oud geworden).

‘Dat lijkt me een goed idee. Ik hoop je nog heel wat jaartjes hier op het erf te hebben. Ik ben inmiddels zo gewend geraakt aan dat nachtelijke gekrijs, dat ik niet weet of ik zonder jou nog wel kan slapen…’

M: Oh, we zijn weer aanbeland bij de flauwe grappen, hoor ik. Nou dan moest ik maar weer eens gauw een paar muizen zich dood laten gaan schrikken. Ik zie je weer. Schriieee….iieee.

En weg was ie weer.

Zo mooi !

En dan nog even iets heel anders. Kijk dat de kerkuil een van de mooiste vogels is dat weet iedereen zo langzamerhand wel, toch ? Maar deze week kreeg ik iets waardoor ik terug moest denken aan een gebeurtenis in Schotland van jaren geleden.

Ik was met een klein groepje fotografen op Bass Rock om Jan-van-Genten te fotograferen in hun broedkolonie. Een geweldige en indrukwekkende ervaring; 20 kilo camera-spullen mee en maar schieten, het ene beeld nog mooier dan het andere. Helemaal tevreden zaten we na een paar uur te wachten op het sloepje dat ons weer aan wal zou brengen. Ondertussen was het volgende groepje gearriveerd en daar kwamen geen zware camera’s tevoorschijn, maar een rolletje papier, een paar kwastjes en een beetje verf. En met een paar rake streken stond daar in no time (het was in Groot Brittannië hè 😉) een Jan-van-Gent op papier die zo raak getroffen was, dat mijn mooiste foto er bij verbleekte. Man wat was ik jaloers dat iemand zoiets moois kan maken.

Deze week hadden we gasten in de B&B en nadat ze vertrokken waren liep ik even naar het gastenboek om te kijken of ze misschien een leuk berichtje hadden achtergelaten. Ik sla het open en sta oog-in-oog met de tekening die hier onderaan het blog staat. Ik was meteen weer terug bij dat moment op Bass Rock. Zo mooi !

Tekening: Daisy Kouijzer (Instagram : @dxdraws)

Vind ik leuk
Bewaar deze blog

Meer over