Je zal toch de jongste van een gezin van 7 kuikens zijn. Hoe ziet je wereld er dan wel niet uit ? Nou, we hebben het hem gewoon zelf maar eens gevraagd.
Maar gezellig en lekker warm is het wel....
Het kostte even tijd om hem (of haar ?) te vinden tussen die hele berg broertjes en zusjes, maar uiteindelijk zit K7 dan toch bij ons aan tafel voor een gesprekje over zijn leven tot nu toe en zijn toekomstplannen.
Fijn dat je even tijd voor ons had K7. Ik ken je vader en moeder al een tijdje, maar wij hebben elkaar nog niet eerder gesproken.
Ja, ik voel me helemaal vereerd. Mijn broers en zussen zijn allemaal al veel groter en mooier en dan wil je toch liever met mij praten.
Ja, veel mensen vragen zich af hoe dat nou is om als kleine dreumes tussen zo’n grote familie te zitten en daar je plek te veroveren.
Ja, dat was in het begin best even schrikken toen ik net uit het ei was en zag dat mijn oudste zus (broer ?) al bijna 2 weken oud was. Ik dacht als ik met haar moet gaan knokken om een plek aan tafel dan kan ik nu meteen wel inpakken… Maar aan de andere kant, ik zat ook altijd wel lekker warm en beschermd zo midden in dat bergje kuikens.
OK, en hoe pakte dat dan uiteindelijk uit ?
Nou, ik kwam er al vrij snel achter dat mijn moeder niet alleen de lakens uitdeelde in de kast, maar ook het eten. En eigenlijk had ze altijd wel extra tijd over om te zorgen dat K6 en ik toch maar niets tekort kwamen.
Daarom was het in eerste instantie ook best wel schrikken toen moeder opeens ’s nacht ook door dat zwarte gat verdween en steeds langer wegbleef. Gelukkig had ze vaak iets te eten bij als ze terugkwam van de muizenwinkel (note vd redactie: dat is toch die cabaretier ?), maar meestal ging dat dan toch aan mijn neus voorbij.
OK, en wat ging er toen door je heen ?
Zeg, dit begint een beetje op een slap interview te lijken. Heb je geen interessantere vragen ?
Oh, sorry, ik bedoelde eigenlijk, maakte je je geen zorgen of je wel voldoende te eten zou krijgen dan ?
Ja, zeker wel. Er waren ook regelmatig stemmetjes in de kast die fluisterden: Oh, hij krijgt niet genoeg. Oh, zie je wel, het gaat weer fout. Allemaal niet heel opwekkend en dat had wel even zijn effect op mijn humeur. Maar ik merkte al snel dat als er maar genoeg prooien binnenkwamen per nacht dat er dan op een gegeven moment altijd wel weer een moment was om bij mijn moeder aan te schuiven, soms zelfs als het achter dat grote gat al licht was geworden.
OK en je had natuurlijk ook wel wat steun van K6 ?
Ja, in het begin nog wel, maar op een kwade dag begon die opeens ook hele prooien naar binnen te slikken en was hij dus niet meer afhankelijk van het scheuren door moeder. Stikjaloers was ik, dat wilde ik ook. En sindsdien probeer ik iedere keer weer of het lukt, maar eenvoudig is het niet.
Oh, wat is er dan zo moeilijk aan ?
Zeg, ben ik nou zo slim of ben jij zo dom ? Wat is er dan zo moeilijk aan, vraagt ie, tjongejongejonge…
Heb je zelf al wel eens geprobeerd om een biefstuk van 20 kg in één keer naar binnen te slikken of een hele bloemkool als je vegetariër bent ? Nou, probeer eerst maar eens en dan praten we weer verder….
OK, sorry, dat was inderdaad niet mijn beste vraag. Maar wat doe je dan tot het moment dat het je wel lukt ?
Ja, ik houd heel precies bij hoeveel prooien er worden binnen gebracht. Ik maak daar zelfs lijstjes en grafieken van. En zolang er per nacht maar minstens 350 gram aan prooi binnenkomt, blijft er eigenlijk altijd wel wat over voor mij, dus dan meld ik me bij moeder zo gauw ze weer even rust in haar kont heeft (note vd redactie: we weten eigenlijk niet zeker of je bij een kerkuil wel van kont kunt spreken, maar voor de strekking van het verhaal laten we het maar even zo staan).
Nou erg interessant zeg om dat zo allemaal te horen en zien in zo’n grafiek. Heb je tot slot zelf nog een boodschap voor de lezers/kijkers ?
Uh nee, het belangrijkste is wel gezegd, denk ik. Of ja, misschien toch wel. Kijk, ik geloof echt wel dat bijna alle kijkers het beste met mij voor hebben, maar waar ik maar niet aan kan wennen is dat er iedere dag wel weer iemand voorbij komt om te kijken of ik al dood ben of dat de omstandigheden nu toch zo ernstig zijn dat het echt niet lang meer zal duren. Ik begrijp ook niet zo goed waar die behoefte vandaan komt, maar misschien begrijpen jullie wel dat het voor mij persoonlijk niet een heel prettige sfeer schept. Laat mij gewoon lekker mijn gang gaan. Ik maak er het beste van en ik hoop dat ik met een beetje geluk over anderhalve maand ook lekker de hooiberg in mag om te oefenen voor later.
Dat lijkt mij een hele mooie boodschap om mee af te sluiten. Ontzettend bedankt voor je tijd en heel veel succes bij het leren slikken van hele prooien.
Bijdrage van K7 aan dit artikel. De redactie aanvaardt geen aansprakelijkheid voor de inhoud van deze tekst en beelden (maar het lijkt best aardig te kloppen).
Vogelbescherming Nederland - Samen voor vogels en natuur
