De generatie '18

Ronald van Harxen, STONE | zondag 30 juni 2019 | Vind ik leuk | Bewaar deze blog | 1004x

Diepvriesuil

Verdorie, weer een verongelukte ouder, de derde dit jaar. Hopelijk gaan de 2 jongen het redden met slechts een ouder die voor prooi zorgt. Anna schrijft er niet bij of de uil geringd is. Dat zou ongetwijfeld onze vraag zijn geweest. Later die dag volgde echter een tweede mailtje: “Goedenavond Pascal, nog even over de verongelukte steenuil. Ik hen hem in de diepvries gelegd. Nu weet ik niet of jullie dit weekend komen. Als wij niet thuis zijn, de diepvries staat in het schuurtje op het erf waar de tuinstoelen in staan. Loop gerust naar binnen, in de onderste la ligt de steenuil. Vriendelijke groet, Anna.” Geweldig dat mensen zo betrokken zijn bij ons onderzoek en zich realiseren dat zo’n ogenschijnlijk triviale vondst voor ons van groot belang is. Uiteraard gaan we erlangs om het verhaal te horen en te zien of de uil geringd is.

Niet oud geworden

Als we een paar dagen later het erf oplopen, worden we begroet door 2 honden die ons luid blaffend duidelijk proberen te maken dat we niet moeten denken zonder kleerscheuren binnen de poort te kunnen komen. De bewoners zijn niet thuis en zij hebben de taak erf en haard vrij te waren van indringers. Gelukkig hebben we enige ervaring met honden – negeren werkt het beste; bovendien: wij zijn met 4 man sterk – en lopen op het vermeende schuurtje af. In de onderste la van de diepvries ligt in een plastic zakje inderdaad een diepgevroren steenuil. Het dier is geringd en blijkt geen volwassen vogel, maar 1 van de 2 jongen die we daar 3 weken eerder geringd hebben. Op de dag waarop hij gevonden werd, was hij 40 dagen oud. Het arme dier heeft niet lang kunnen genieten van zijn leven buiten de kast,

Lichting 2018

Dit was een van de eerste van de tot nog toe 269 dit jaar geringde jongen die we teruggemeld kregen; er zullen er nog veel volgen. De meeste zullen het eerste jaar niet halen, maar andere zullen zelf een territorium bemachtigen of ergens bij in trekken en hun eigen jongen groot brengen. Het is veel te vroeg daarvan al een beeld te schetsen, maar met behulp van de lotgevallen van de lichting 2018 kan ik wel een indruk geven. We ringden dat jaar 256 jongen. Op moment van schrijven hebben we van 20 van deze jongen iets vernomen, 7,8%. De komende jaren zal dat oplopen tot ergens tussen de 10 en 15%. Van deze 20 zijn er 11 dood aangetroffen en 9 levend. Van de dode zijn er 2 in de nestkast waarin ze geringd zijn teruggevonden. Mogelijk waren deze nog bezig met uitvliegen. 7 andere werden in de buurt van het ouderlijk territorium gevonden, kort na het uitvliegen. Deze periode is feitelijk de meest risicovolle. Ze moeten nog veel leren en zijn nog geen behendige jagers. Een andere werd iets verder verwijderd terug gevonden, 800 meter van de geboorteplek, De laatste had zijn geboorteplek verlaten op zoek naar een eigen plek, maar werd op 27 februari van dit jaar 2,8 kilometer verderop gevonden in een haardhouthok in Harreveld. Vers dood,

Risicospreiding en genenuitwisseling

Van de 9 die het wel gered hebben zijn de meeste dicht in de buurt gebleven. De gemiddelde afstand waarop ze aangetroffen werden bedroeg 4,91 kilometer. De minst reislustige heeft slechts 390 meter afgelegd; zij is letterlijk schuin de straat overgestoken om daar een vacante plek te bezetten. Een andere waagde zich 180 meter verder en streek 570 meter vanaf zijn geboorteplek bij de buren neer. Daarna komen afstanden van 1,18 - 1,2 - 1,45 en 1,62 kilometer. Ook geen afstanden om over naar huis te schrijven (ze zouden de brief overigens zelf kunnen bezorgen; lopend). De 3 andere - niet toevallig allemaal vrouwtjes – bleken hun geboortegrond te hebben verruild voor onbekende streken en werden door collega-ringers aangetroffen in Eibergen, Zelhem en Sinderen; respectievelijk 8,4 – 11,4 en 16,2 kilometer van de geboorteplek. Precies wat elke lichting in grote lijnen doet: een deel blijft dicht in de buurt en ander deel trekt wat verder weg. Op die manier wordt het risico gespreid en genen uitgewisseld.

Steenuilenoverleg Nederland (STONE) is een landelijke werkgroep die steenuilenbescherming en -onderzoek coördineert, stimuleert en faciliteert. Daartoe wordt samengewerkt met relevante binnen- en buitenlandse, professionele en vrijwilligersorganisaties. STONE is een vrijwilligersorganisatie, zonder betaalde krachten. Bezoek de website van STONE

Vind ik leuk
Bewaar deze blog

Meer over