Gisteren (26 juni) ging dan uiteindelijk ook K2 als laatste de kast uit. De verleiding van al dat gekeet van K1 en K3 in de hooiberg was niet meer te weerstaan. Dus voorlopig 3 ipv 2 paar oogjes die als koplampjes overal in de hooiberg opduiken.
(boven) K1 laat K3 even zien hoe het moet (onder) K3 ontdekt dat prooien ook buiten de kast naar je toe komen (voorlopig nog dan)
K2 was goed voorbereid voor zijn eerste sprong
K2 nam met bijna 61 dagen ruim de tijd om zich voor te bereiden op de grote stap van voor het eerst de veilige kast verlaten. 61 dagen is nog niet uitzonderlijk lang, dus wij maakten ons geen zorgen dat hij daar zou blijven wonen, maar na zo’n lange fysieke en mentale voorbereiding had ik wel een iets elegantere eerste vlucht verwacht. Dit was toch meer van het type baksteen met vleugels. Misschien had ie de afgelopen dagen toch af en toe eens een muisje moeten overslaan (het zou trouwens zeker interessant zijn om de huidige gewichten nog eens te bepalen, maar dat laten we maar even voor wat het is).
De bonk van de landing deerde hem overigens absoluut niet en hij vervolgde zijn eerste tocht meteen met een prachtige en best wel indrukwekkende klimpartij tegen de hooibalen op (kijk zeker ook deze mooie clip even).
Uitgebreid welkom door broer en zus
Wat ik zelf altijd erg bijzonder vind is om te zien hoe de nieuwe uitvliegers altijd uitgebreid welkom worden geheten door de brusjes die al eerder de kast uit waren gegaan. Je moet natuurlijk altijd oppassen met projectie van je eigen gedachten, maar het lijkt altijd een oprecht welkom voor de nieuwkomers. Nu is het niet zo vreemd dat je na zo’n kleine 60 dagen samen in kastje elkaar kent en herkent, maar in de natuur is bijna niets zonder een specifieke reden, dus waarom zo enthousiast als jouw ‘concurrent’ ook de kast verlaat ?
Ik denk dat het er vooral mee te maken heeft dat ze de komende tijd nog steeds vrij intensief zullen optrekken, ook buiten de kast. De training en voorbereiding op hun zelfstandige leven gaat nu dan wel grotendeels buiten de kast plaatsvinden, maar ze zullen nog weken bij elkaar blijven, al was het alleen maar omdat beide ouders voorlopig nog het grootste deel van de prooien zullen aanleveren.
En daarnaast is het natuurlijk ook wel erg handig om te weten of die andere uil die daar zit een onbekende floater is of iemand waar je eigen ei een maand tegenaan heeft gelegen.
Trainen…. Ja, maar waarvoor dan ?
Het is al een paar keer eerder beschreven dat de hooiberg zo’n mooie speel- en oefenruimte is. Het is natuurlijk allemaal redelijk overzichtelijk, ook redelijk veilig en voldoende mogelijkheden om klimmen, springen, vliegen en schijnaanvallen te oefenen.
De opleiding tot uil is namelijk niet zo eenvoudig als het misschien lijkt. Als je als merel geboren wordt dan is het vinden van eetbare bessen een niet zo’n hele complexe taak (in tegenstelling tot het vinden en vangen van regenwormen trouwens). Maar als je leven afhangt van het kunnen vinden en vangen van voldoende razendsnelle muizen in het bijna donker dan is je leerschool een stuk intensiever. Het vangen van een muis is een echt precisiewerkje, wat veel en vaak getraind moet worden voordat het met redelijk succes lukt. Te langzaam landen leidt tot steeds ontsnappende muizen, terwijl je van te hard landen zere klauwen krijgt (of erger). Gelukkig worden ze gedurende dit leerproces nog vrij lang bijgevoerd door de ouders, maar in ongeveer een maand na de eerste vlucht wordt dat wel steeds meer afgebouwd en als je het dan zelf nog niet voor elkaar hebt dan heb je als jonge uil echt een groot probleem.
Dus oefenen, oefenen, oefenen, is het devies … en hopen dat je ook een beetje aanleg hebt meegekregen.
Langzaam steeds grotere rondjes
Onderdeel van deze opleiding is dat ze ook snel stukjes buiten de hooiberg zullen gaan vliegen. Daar zijn immers veel meer prooien te vinden dan in de hooiberg en je kunt ook je vleugels eens echt fatsoenlijk spreiden en de belangrijke glijvlucht trainen. Daar krijgen we via de BdL camera’s natuurlijk maar een klein stukje van mee, maar ze zullen waarschijnlijk nog best een tijdje overdag terug in de kast kruipen, hoewel dat in voorgaande jaren ook behoorlijk wisselend was.
De komende weken kunnen we in ieder geval nog lekker genieten, hoewel ik eerlijk gezegd even niet weet hoe lang de camera’s nog aan zullen blijven. De meeste mensen weten inmiddels wel langs welke route je daarna nog een beetje kunt volgen hoe het dit mooie trio vergaat.
Nog even genieten van dit trio (boven), want voordat je het weet is ie weer leeg (onder)
Vogelbescherming Nederland - Samen voor vogels en natuur
