Vogelblaadje

Het Vogeljaar, dat is écht een vogelblaadje. Als beginnende vogelaar vond ik het een vogelblad. Ik verslond het bij de brievenbus, net als de Donald Duck toen ik een kind was. Ik bewonderde de tekeningen van Henk Slijper, tot ik doorhad dat ze niet zo best waren. Net als de inhoud van Het Vogeljaar. Er stonden tussen goede verhalen ook baggerstukken. De redactie nam gewoon álles op. Ik heb mijn abonnement in de jaren tachtig opgezegd. Later wees iemand mij erop dat ik in een naar stukje door een bozige ringmevrouw uit de Flevopolder van van alles was beschuldigd. De redactie heeft me nooit gevraagd of ik er op wilde reageren. Het is tussen mij en Het Vogeljaar niet meer goed gekomen. Tijdens een opruimactie verdwenen alle jaargangen bij het oud papier.

Vogels+ – vogelblad! – verdwijnt. Past dat, zoals mederedacteur René de Vos dat altijd noemt, binnen de trends in ‘de bladenwereld’? U kent dat wel. De digitale wereld is de realiteit. Je vindt wat je wilt vinden en leest wat je wilt lezen. Áls mensen überhaupt lezen. Iets voorgeschoteld krijgen door een redactie die heeft nagedacht over wat jij zou willen lezen, dat is zó niet van nu.
Tijdens mijn vogelaarsbestaan heb ik in redacties gezeten van diverse blaadjes en bladen. Van de gestencilde Bladluis (!) van de afdeling Naar Buiten van de Katholieke Jeugdbond voor Natuurstudie en De Kruisbek (opvolger van… ja, De Braakbal, hoe verzin je het!) tot Vogels+ nu.

Vogels+ verdwijnt, Het Vogeljaar bestaat nog steeds. Het schijnt beter te zijn geworden. Misschien kunnen ze een columnist gebruiken.