Het is donker in het bos. Je bent maar klein. Je schuilt in een dichte struik als je opeens schrikt van een hard geluid bij dat huis: BAM! Vluchten? Je besluit weg te vliegen. Op het moment dat je uit de struik komt zie je een schim. Geen geluid. Het laatste wat je ziet is twee klauwen. Pats! Einde.
Gisteren werd door Man Bosuil een kleine zangvogel de kast binnen gebracht. Er zijn verschillende ideeën over welk vogeltje ten prooi was gevallen aan de klauwen van Man Bosuil. De meeste denken aan een roodborstje. Omdat de rode kleur van de borst in de InfraRood camera wit oplicht. Zo zie je maar… Het ene moment zit je nog prachtig in iemands achtertuin te zingen om je territorium te verdedigen, het andere moment ben je uilenvoer.
Natuur is emotie
Emotie is onlosmakelijk verbonden met de natuur. Ik zie en volg met regelmaat de emoties die Beleef de Lente met zich meebrengt. En het laat mij ook niet altijd onberoerd om te zien wat er zich allemaal op onze webcams af speelt. De gevechten (met winnaars en verliezers), honger, sterfte.. Elk jaar zijn er ook vervelende momenten.. Denk ook aan al die prooien bij onze bosuil: Muizen die misschien wel of misschien niet een nestje jonge muisjes achter laten, een regenworm die door de trillingen net even boven de grond kwam en pech heeft, een mol die net de tunnel van z’n leven heeft gegraven, of het eekhoorntje die bezig is zijn wintervoorraad terug te vinden (allemaal mogelijke prooien bij een bosuil)… Achter elke prooi zit een verhaal. De natuur is hard, dodelijk en oneerlijk, maar ook prachtig, vertederend en adembenemend. Juist dat contrast maakt de natuur zo ontzettend geliefd. Het geeft oneindig veel inspiratie, bijvoorbeeld voor verhalen en voor muziek.
Eten, maar ook gegeten worden
De natuur is hard, ook bosuilen moeten eten. En die zijn helaas geen vegetariër. Eerder vertelde ik al over de prooien die vorig jaar werden aangeleverd. Ik ben benieuwd waar de uilen verder dit seizoen mee aan komen vliegen.
Maar ook de bosuil zelf moet goed opletten. Er zijn verschillende rovers die wel een bosuiltje lusten. Zo is in 2016 nog een van de bosuil kuikens ten prooi gevallen aan de marter. Heel triest! Het complete verhaal van die 'prooi' kenden we, want van geboorte tot uitvliegen hebben we dat kuiken kunnen volgen. Toen ik later dat seizoen met Jan in zijn achtertuin de jongen ging opzoeken, liet hij mij de plek van het onheil zien. Er lagen enkel nog wat dons en veren. Dat liet mij ook niet koud. Het is helemaal niet gek, je krijgt toch een band met zo’n dier als je 24 uur per dag mee kunt kijken vanaf de geboorte. Maar toen ik daar in dat bos stond dacht ik: ‘Stel dat die marter nou een nest met jongen heeft’. Dan heeft ‘ons’ bosuilen jong niet voor niks het leven gelaten. Want tja, ook marters moeten eten. Zo heeft iedereen zijn plekje in deze wereld en hangt alles met elkaar samen. Daarom is een gezonde biodiversiteit ook zo enorm belangrijk.
Vogelbescherming Nederland - Samen voor vogels en natuur
