Vogels fotograferen: een gezonde verslaving

In de vroege ochtend vertelde een collega dat er een draaihals zat in het Abtswoudse bos in Delft. Het ging gelijk kriebelen in m’n buik en de hele ochtend zat ik te trappelen om op de fiets te stappen. Het is een soort verslaving. Vanuit de Lier nog best een stuk bleek en ik moest ook nog omrijden door wegwerkzaamheden aan het fietspad! Eindelijk aangekomen, was de vogel weggevlogen voor een hond…

Ik bleef wachten in de hoop dat hij terugkwam. Een andere fotograaf ging zoeken en vond de draaihals op een paadje achter ons. De adrenaline gierde weer door mijn lichaam. Eén keer zag ik hem opvliegen, meteen de begroeiing in en daarna helaas steeds dieper het groen in…

Maar toen, zomaar uit het niets, zat de draaihals in een boompje vlak voor me. Wat een magisch gevoel was dat. Een geweldig moment om mee te maken en ik kreeg hem ook nog op de foto.

Het is altijd een wens van me geweest om dit mooie vogeltje een keer tegen te komen. Zo vaak zal dat niet gebeuren. Dus als zo’n gelegenheid zich voordoet, dan moet je niet te lang nadenken, maar gewoon gaan. Het geeft zo’n enorme kick als je hem dan ziet!

Of het nou een blauwborst, een tjiftjaf, of twee parende ooievaars zijn, dat maakt mij niet uit. Ik vind het elke keer weer een sport om contact te krijgen met een vogel en er samen een mooi moment van te maken.

Rustig ergens gaan zitten en geduldig afwachten of de vogel mijn kant op wil komen. Vaak duurt het even, maar het moment dat je geaccepteerd wordt en hij komt, dat is zo speciaal. Het lukt natuurlijk niet bij elke soort, maar dat is voor mij wel de uitdaging. Als ik me er maar bewust van ben dat ik te gast ben in het vogelparadijs, dan kunnen er mooie ontmoetingen ontstaan.

Door mijn werk en gezin heeft het fotograferen ook jaren stilgelegen, maar bloed kruipt waar het niet gaan kan en ik heb mijn oude passie weer opgepakt. Het hoort gewoon bij mij. Door naar mijn foto’s te kijken, kan ik het vogelmoment in mijn hoofd gelijk weer tot leven brengen. Ik word er blij van. Het is een soort anker voor mij.

Toen ik begon met vogels kijken, heb ik veel geleerd door mee te gaan met de excursies van een natuurvereniging. De geluiden, het gedrag, welke vogel waar voorkomt enzovoort. Na een tijdje wilde ik meer dan door een verrekijker kijken. Ik wilde vastleggen welke vogel ik had gezien. Daarom kocht ik een camera met een 500 mm lens en ging lekker alleen op stap, of met een klein gezelschap, op zoek naar vogels.

Ik vind mijzelf meer fotograaf, maar eentje die graag van het geijkte pad af gaat, op zoek naar het onbekende, het avontuur. Eén zijn met de natuur en je eigen keuzes kunnen maken - ga ik linksaf of rechtsaf - dat maakt het zo leuk. Voor mij is het ultiem ontspannen. Het maakt m’n hoofd leeg en ik kom weer opgeladen thuis.

Ja eigenlijk best vaak, maar het is een gezonde verslaving. Daarbij hou ik waarneming.nl in de gaten en soms hoor ik van andere fotografen dat er ergens een bijzondere vogel zit. Als er ineens een nieuwe soort in Nederland is gezien, ja dan laat ik meestal wel alles vallen en ga erheen.

Maar, ik stap net zo lief op mijn fiets naar een mooi natuurgebiedje, 4 kilometer van mijn huis.

Heb respect voor vogels. Ga niet jagen om de mooiste plaat te scoren, ga niet druk heen en weer lopen of hard praten. Als je stil bent en rustige bewegingen maakt, dan zal de vogel je eerder toelaten in zijn wereld. Wees geduldig en dankbaar en je zult betere fotoresultaten krijgen.

Een paar weken geleden was ik bijvoorbeeld een keer om 6.30 uur in het Kraaiennest in de Lier en hoopte daar twee steltkluten te zien. Ik verschool me in het riet en ineens zag ik in mijn linker ooghoek wel drie steltkluten lopen in het lage water. Fantastisch om mee te maken.

Het mooie van deze hobby is, dat het je vrijheid geeft. Het verbindt je met de natuur, met soortgenoten en ook met jezelf! En zelfs de mensen die je ontmoet die niks met natuur lijken te hebben, geef je vaak toch iets aan interesse en enthousiasme mee naar huis.