Camilla Dreef telt vogels

Camilla Dreef: “Ik was altijd al een natuurmeisje. We woonden in Amstelveen, dus dichterbij de stad dan de natuur. Maar in de achtertuin viel voor mij als kind al veel te ontdekken. Met stift zette ik stippen op de huisjes van slakken zodat ik ze kon herkennen en bestuderen. Mijn vader is techneut, maar had veel interesse in aardwetenschappen. Met de familie gingen we altijd wel vissen, fossielen zoeken en vertelde mijn vader in een restaurant met behulp van een placemat hoe bergen ontstonden. Mijn broertje is geen vogelaar geworden, maar ook hij vindt papegaaiduikers te gek en probeert nu in Amerika - waar hij woont - kolibries naar de tuin te lokken.”

“Ik studeerde biologie en haalde een master in ecologie en evolutie. Mijn eerste onderzoek ging over de trekroutes van kleine mantelmeeuwen en de invloed van wind op hun trekgedrag. Daarna belandde ik op Schiermonnikoog voor een lepelaarproject. Elke avond trokken we erop uit om velduilen waar te nemen. Ik hoorde daar ook mijn eerste nachtegaal.

Tijdens het veldwerk zat ik op ruime afstand verstopt van de lepelaars en bekeek ze met mijn telescoop, waardoor ik ze zonder te verstoren kon bestuderen. Terwijl ik mijn broodje at, voerden zij hun jongen. In die tijd ben ik vogelaar geworden."

“Iedereen die graag naar vogels kijkt en wil weten welke soort hij of zij ziet, mag zichzelf een vogelaar noemen. Maar te veel mensen hebben weinig oog voor wat er om hen heen leeft en vliegt. Al tijdens mijn studie vond ik het belangrijk een groter publiek aan te haken op de vogelliefde. Het trackingsysteem van vogels is niet alleen interessant voor wetenschappers, maar voor iedereen. We zijn toen gestart met een app om vogelverhalen met mensen te delen en daarbij gegevens te verzamelen.

Met hulp van de GPS-gegevens maakten we de routes van vogels zichtbaar voor iedereen. Zo kon je bijvoorbeeld de kleine mantelmeeuw volgen die af en toe van Texel naar Amsterdam vloog en weer terug. Misschien om bij de Febo een patatje te scoren. Precies weten we dat natuurlijk niet, maar in de media werd ze wel FEBO-meeuw gedoopt. Het was voor veel mensen een eyeopener.”

“Naast mijn tv-werk, gaat intussen 80% van mijn tijd naar de wetenschap. Op dit moment doe ik bijvoorbeeld onderzoek naar de vogelpopulatie op de Marker Wadden. Daar broeden pioniervogels als kluut en visdief. Ook strandplevier en dwergstern hebben deze nieuwe eilandengroep in het Markermeer gevonden. Deze zeldzame soorten nestelen graag op een kale zanderige ondergrond. Die is op de Marker Wadden nu al aan het verdwijnen om plaats te maken voor rietmoeras. Wat doet deze transformatie met de vogels? Dat volg ik op de voet.

“De rest van de tijd communiceer ik over de natuur. Daar ben ik na mijn studie vanzelf ingerold. Het begon toen ik in 2013 werd uitgekozen om als vogelaar mee te gaan met het spelprogramma ‘In de ban van de condor’. Ook Arjan Dwarshuis deed mee. We vielen voor elkaar en zijn sindsdien samen. Hij kreeg in 2015 een rubriek in BinnensteBuiten, maar kreeg het te druk toen hij in 2016 de wereld over reisde om het wereldrecord birding te verbreken (hij spotte in dat zogenaamde Big Year 6.852 soorten). Ik nam toen zijn rol in Binnenstebuiten over. En, omdat Arjan andere dingen ging doen, doe ik dat nog steeds. Met veel plezier. Mijn missie: mensen enthousiast maken voor de natuur.

“Sinds 2014 ben ik ambassadeur van Vogelbescherming Nederland. Een eervolle taak. In ons land zijn vogels het meest tastbare en toegankelijke stukje natuur. Ik zet ze daarom graag in de etalage. Omdat de liefde voor natuur al begint als je jong bent, schreef ik een kinderboek over vogels. Kwie Kwie Kwie Kwie Kwie, is de titel. Mijn oma vond altijd, dat je kinderen moet benaderen als kleine volwassenen. Dat heb ik in dit boek ook gedaan. Het gaat over mijn eigen avonturen met brutale meeuwen, baltsende futen, reislustige trekvogels en vissende aalscholvers. Over paalzitters, dwaalgasten en nestvlieders.”

“We zijn als mensheid te ver verwijderd geraakt van natuur. Dat bleek maar weer eens uit een onderzoek van de Leidse Universiteit. Een aantal doelgroepen van volwassenen en kinderen kreeg vijftig natuurbeelden te zien. Edelhert, ree, wild zwijn, vos, grutto… Allemaal algemene soorten, die toch weinigen herkenden of konden benoemen. Kinderen weten tegenwoordig best veel over bijvoorbeeld haaien of klimaatverandering, maar de natuur is hen vreemd. Ik hoop alle mensen te verleiden naar buiten te gaan. En dat ze dan zien hoe mooi het daar is. De eerste stap is vogels kijken, want die zie je als je uit het raam kijkt. Nu we toch binnen zitten vanwege corona, hoop ik dat er dit jaar nog meer tuinvogeltellers meedoen. Dat is even de tijd nemen en noteren wat je buiten ziet. Pure schoonheid op vleugels. Wie naar vogels kijkt, ziet de natuur.”