Meimaand Morinelmaand

De twee vogels op de foto hierboven liepen bijna letterlijk m’n lens in, zo dichtbij kwamen ze. Maar meestal, zeker bij de grotere groepen moet je er als fotograaf meer je best voor doen. Op Texel zijn de morinelplevieren elke mei, op een paar geploegde, nog onbegroeide akkers te vinden.

Voor de foto hieronder en -boven heb ik een groep op Texel enkele dagen gevolgd. Ik was er vaak bij, maar zij waren door de drukte eromheen telkens ver weg. Totdat ik op een dag besloot samen met hen de zonsopgang te begroeten.

Ik was alleen met de ‘morinellen’, die redelijk ver weg waren, maar hun nieuwsgierigheid leidde ze langzaam naar mij toe. Waarschijnlijk hadden zij nooit iemand gezien die moeizaam uit een auto kruipt en op de grond ging zitten. Het zijn spannend momenten; zij joggen enkele meters, stoppen, kijken je aan, en joggen verder naar je toe. Op een gegeven moment slaan sommige hun vleugels omhoog. Als groet? Je weet het niet, maar ik vind het prachtig. Vooral als het samenvalt met zonsopgang!

De foto van de volstrekt tamme morinelplevieren bovenaan het bericht is in de Katwijkse duinen genomen. De uitdaging was daar heel anders. Ik dacht, hoe maak ik een bijzondere foto? Ik besloot beide vogels op één foto te krijgen. Dat kan alleen met denkwerk vooraf en fotoshoppen achteraf, want beide vogels scherp krijgen in één foto is kansloos. Zij staan namelijk nooit op exact dezelfde afstand van de lens. 

Op het moment dat zij mooi stonden, schoot ik beide vogels separaat binnen één seconde zodat je één compositie hebt met twee scherp gefotografeerde vogels. Later voeg je de tweede op de plek waar hij onscherp in de beste foto van zijn maatje stond. Het geeft weer wat je zelf echt hebt gezien, maar wat de camera niet in een keer kan vastleggen.