De oudste en de jongste vrijwilliger van Vogelbescherming

Jean: “Vrijwilliger worden vond ik destijds noodzaak. In mijn jeugdtijd werden vogels nog niet beschermd en werden ze gevangen met netten, ook roofvogels. Ik vond dat verschrikkelijk. Ik kocht roofvogels van mijn spaargeld op de vogelmarkt van Antwerpen en gaf ze de vrijheid weer.
Ik raad vogelaars zeker aan om vrijwilliger te worden. Je voelt de gemeenschappelijkheid en de steun en bij vogelproblemen kan je steeds terecht bij Vogelbescherming.”

Coen: “Ik vind het heel leuk om er met een groepje op uit te gaan in de natuur en te delen wat ik weet over vogels. De deelnemers gaan dan vanzelf meer op de natuur en het milieu letten. En ik hoop dat als meer mensen daarop letten, Nederland vriendelijker voor de natuur wordt en er meer rijkdom aan flora en fauna te vinden zal zijn.”

Coen: “Vorig jaar kwam ik op het idee om een excursie te geven tijdens de Nationale Vogelweek. Het was zo leuk, dat ik nóg een excursie wilde doen, maar ik was toen nog maar 12. Ik heb toen gepraat met Astrid van Vogelbescherming en we bedachten een oplossing: ik ga voorlopig stagelopen bij een andere excursieleider van Vogelbescherming, Ron Leeuwis. We gaan ongeveer vijf keer per jaar en hij haalt mij bij de pont op. Zo raak ik boordevol informatie over het leiden van een excursie en leer nog meer over vogels.”

Jean: “Mijn eerste contact met de ‘Nederlandse Vereniging tot Bescherming van Vogels’ zoals het toen heette, was op 30 juli 1975. Toen leerde ik directeur De Bruin kennen via natuurgebied het Verdronken Land van Saeftinghe, waar ik al langer vrijwilligerswerk deed. Ik ontdekte Saeftinghe na de Tweede Wereldoorlog in 1946 met Ornithologische Vereniging De Wielewaal. In de oorlogsjaren mochten we de grens namelijk niet over. Met een vriend ging ik bijna wekelijks op de fiets naar het gebied. Dat was vanuit Antwerpen, waar ik woonde, meer dan 35 kilometer.”

Jean: “Dankzij mijn broer! Op school kreeg hij bij het vak Natuurwetenschappen les over vogels. We zijn toen samen vogels gaan waarnemen. Ik had ook een stuk of drie vogelvrienden in de klas. We leerden luisteren in het park en gebruikten een LP met vogelgeluiden.”

Coen: “Achterop de fiets van mijn vader groeide ik op met vogels, we wonen aan de rand van de polder. Ik kreeg ook een keer vogelboekjes voor mijn verjaardag en een CD met geluiden. Toen kwam ik bij meester Wim in de klas die helemaal gek is op vogels. Hij gaf iedere week een vogelquiz en ik trek er nog steeds wel eens met hem en een groepje andere kinderen op uit. Zo is het begonnen.

Coen: “De eerste excursie hierachter in de polder, er gingen een stuk of acht mensen mee. Dat vond ik in het begin spannend, want als iemand een vraag stelt, wil je zo snel mogelijk goed antwoord geven. Ze vonden het trouwens echt heel leuk dat ik zo jong was.”

Jean: “Het verbod van de jacht in Saeftinghe was een mooi resultaat. Ik wilde samen met een schaapsherder de jacht in het schorrengebied sluiten, want daar werd gejaagd door een paar groepen jagers. We wilden dat aanvechten en voor het gerecht brengen en het is gelukt, er mocht niet meer worden gejaagd. We zamelden handtekeningen in voor meer draagvlak.”

Coen: “Ik heb heel veel zin om excursies te gaan geven! Ik ga nu naar de derde klas, maar het vogelen is goed te combineren. Ik maak er gewoon tijd voor! Geen idee of ik het net zo lang blijf doen als Jean. Wie benieuwd is naar mijn ervaringen in de natuur, kan mijn foto’s bekijken en mijn blog lezen op www.birdpictures.jimdo.com of mij volgen op Instagram onder de naam coenvna.”

Jean: “Wegens mijn ouderdom wordt het heden steeds moeilijker om  Saeftinghe te betreden. Walter van Kerkhoven is nu voornamelijk de WetlandWacht van het gebied. We werkten 30 jaar samen, maar hij is wat jonger. We denken na over wat we nog kunnen doen in het gebied. Het is een heel kostbaar natuurgebied en het verandert snel. Maar dat gebeurt overal. Vogels verdwijnen en er komen andere nieuwe vogels bij die wij vroeger helemaal niet hadden.”