Door Arno ten Hoeve | Geplaatst op vrijdag 1 mei 2015 | 6643 views
Arno ter Hoeve zwierf als kleine jongen rond Amersfoort. Ruim dertig jaar geleden klonk daar in mei in elk populierenbos de zang van de wielewaal. De jonge Arno lokte ze door het geluid na te fluiten. Wat een sensatie om die indrukwekkende wielewaal zo dichtbij te bewonderen!
In de jaren daarna verstomde het magische wielewaallied op steeds meer plaatsen. Tot Ter Hoeve in mei met gezin op vakantie was in Zuid-Frankrijk. “Ik hoorde niet één wielewaal, maar wel tien! Waar je ook kwam in de omgeving van Montauban, overal leek de jodelende zang vandaan te komen. Wielewalen horen is één, ziens is twee, maar fotograferen lukt hoogst zelden.”
Tot hij met vrouw en kinderen op weg was naar een rommelmarkt. Vrouwlief kreeg onderweg hoge nood en Arno stuurde de auto snel een klein bosweggetje in. “Mijn vrouw snelde de begroeiing in. Ik opende mijn portier en hoorde ze weer, overal wielewalen! Ik floot een paar keer en plotseling zat daar een felgeel mannetje, open en bloot… Ik kon vier foto’s maken voordat de vogel in de gele boomkruinen verdween. Ik stond daar met vrouw, twee kinderen en tranen in mijn ogen. Ik was weer tien.”
Uit de rubriek Raak van het tijdschrift Vogels lente 02/2015
Foto genomen in: Amersfoort